 | |
|
Εξαρχής αυτοπροσδιορίστηκα ως «εργαζόμενος τουρίστας». Η εργασία μου θα αποτελούσε την πρόφαση για να γνωρίσω μια πόλη στην οποία έως τότε είχα υπάρξει απλά περαστικός και δε γνώριζα σχεδόν κανέναν. Έθεσα κάποιους στόχους για εκείνα που θέλω να κάνω μέσα σε αυτό το διάστημα και τους κατάφερα, αλλά παράλληλα, κατάφερα και κάποια άλλα πράγματα, που δεν τα είχα προγραμματίσει.
Επισκέφθηκα πολλές φορές τη λίμνη και το νησί, περιηγήθηκα ξανά και ξανά στο κάστρο με τις δυο ακροπόλεις του, το σπήλαιο, τα γύρω χωριά και βουνά. Περπάτησα ατελείωτες ώρες στους δρόμους και τους πεζόδρομους της πόλης, ήπια σε καφενεία και ταβερνάκια, έφαγα σε εστιατόρια και μεζεδοπωλεία, πήγα σε καφετέριες και μπαράκια, όχι στα club αλλά ναι στα ίντερνετ καφέ. Άκουσα μουσική μόνος μου στο σπίτι αλλά πήγα και σε συναυλίες, είδα ταινίες και σειρές στο λάπτοπ όπως και στον κινηματογράφο και σε προβολές, είδα θέατρο, πήγα σε μουσεία, αρχαιολογικούς χώρους, εκθέσεις, διαδηλώσεις.
Γνώρισα ανθρώπους, στη δουλειά, στη γειτονιά, στο δρόμο. Έκανα φίλους, μπορεί κι εχθρούς, συμπάθησα κάποιους ενώ άλλους τους αντιπάθησα, ίσως το ίδιο κι εκείνοι. Νομίζω ερωτεύτηκα για λίγο αλλά, ως συνήθως, μπορεί να είμαι υπερβολικός. Κάποιοι άνθρωποι με στενοχώρησαν, ενώ άλλοι μου έδωσαν χαρά. Κάποιοι με αδίκησαν κι άλλους τους αδίκησα εγώ. Με κάποιους θα κρατήσω επαφή, με άλλους, έχουμε χαθεί ήδη πριν φύγω.
Δούλεψα, διάβασα, έγραψα, έπαιξα, περιπλανήθηκα, γυμνάστηκα, φωτογράφισα, μοιράστηκα σκέψεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δια ζώσης με την οικογένειά μου και φίλους, και άλλα τα κράτησα για τον εαυτό μου. Απέκτησα συνήθειες κι άφησα άλλες, έκανα πράγματα για τα οποία ντράπηκα, μερικά τα οποία μετάνιωσα κι άλλα για τα οποία ένιωσα ακόμη και μια μικρή περηφάνια.
Κάποιες φορές απογοητεύτηκα. Άλλες αρρώστησα, έγινα και πάλι καλά, ένιωσα ευτυχισμένος, αισιόδοξος, κάποτε προσγειώθηκα απότομα στην πραγματικότητα. Κάτι κέρδισα και κάτι έχασα. Είδα το ηθικό μου άλλοτε να αναπτερώνεται κι άλλοτε να βυθίζεται, μιζέριασα και αναθάρρυνα ξανά, ονειρεύτηκα, έκανα σχέδια που άλλα υλοποίησα κι άλλα απλά τα ξέχασα.
Έμαθα νέα πράγματα, πολλά για εμένα τον ίδιο. Παρατήρησα τον εαυτό μου σε ένα περιβάλλον μη οικείο προς εμένα, σαν το στρατό. Κι όπως και τότε, δεν το άφησα να με αλλοτριώσει, πιστεύω. Ήρθα και πάλι αντιμέτωπος με τις αδυναμίες, που είναι πολλές, αλλά δεν ξέχασα και τα προτερήματά μου, που όλα μαζί διαμορφώνουν αυτό που είμαι.
Κατά καιρούς δηλώνω συλλέκτης εμπειριών, μια δήλωση που δε μπορεί να σταθεί απέναντι σε μια αυστηρή κριτική, γιατί δεν είμαι ποτέ πολύ σίγουρος πως αυτές με βοηθάνε ή πως θα αξιοποιήσω όσες καταφέρω να μαζέψω σε αυτή τη ζωή. Ίσως απλά να θέλω να έχω πράγματα να θυμάμαι το βράδυ που ξαπλώνω ή ιστορίες για να λέω στις παρέες μου. Τώρα όπως που ήρθε η ώρα να φύγω από τα Γιάννενα και αναλογίζομαι όλα τα παραπάνω, ξέρω ότι τουλάχιστον αυτή η πόλη δεν αποτέλεσε για εμένα απλά μια «σφήνα» ανάμεσα στη ζωή μου στο Αγρίνιο και την Αθήνα, αλλά εδώ πρόλαβα να ζήσω πραγματικά, κατάφερα να προσθέσω άλλη μια εμπειρία στην ιδιότυπη συλλογή μου.
Το μέλλον μου άγνωστο, έτσι ακριβώς όπως θέλω να είναι, ελπίζοντας πάντα σε μια έκπληξη, σε κάτι καινούριο. Τα πλάνα μου, εξαντλούνται στο εξής ένα: να απολαύσω ό,τι βρίσκεται μπροστά μου όσο περισσότερο μπορώ. Αν μη τι άλλο, ο ερχομός μου στα Γιάννενα μου έμαθε ότι η ζωή σου όλη μπορεί να αλλάξει από τη μια στιγμή στην άλλη, ακόμη κι εκεί που δεν το περιμένεις!
Βρέθηκα στα Γιάννενα μάλλον κατά τύχη, ίσως από μια μορφή αντίδρασης ή ακόμη και παρόρμησης. Στην αρχή, είπα πως θα είναι κάτι το πρόσκαιρο, για λίγους μήνες. Μετά, σκέφτηκα ότι δεν αποκλείεται να μείνω και για χρόνια. Τελικά, η παραμονή μου κράτησε λίγο παραπάνω από ένα έτος.