Η συντομότερη αλλά στην πραγματικότητα ίσως η μακρύτερη προεκλογική περίοδος στην Ελλάδα, έλαβε επιτέλους τέλος αναδεικνύοντας νικητή το κόμμα του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Το βράδυ της Κυριακής 25 Ιανουαρίου προέκυψε η πλέον αριστερή διακυβέρνηση στην Ελλάδα, με εξαίρεση την βραχύβια Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης το 1944, περισσότερο γνωστής ως «Κυβέρνηση του Βουνού», αλλά και την παρένθεση της αριστερής ρητορείας του ΠΑΣΟΚ στις αρχές της δεκαετίας του '80. Αν και η «Κυβέρνηση του Βουνού» όμως ήταν καθόλα νομιμοποιημένη στα μάτια των υποστηρικτών της, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να είναι αδιαμφισβήτητα νομίμως εκλεγμένη, δεν έχει κερδίσει όμως ακόμη την πλήρη νομιμοποίησή της, και μάλιστα πρώτα απέναντι στους ίδιους τους ψηφοφόρους της. Τι μπορούμε λοιπόν να περιμένουμε και, κυρίως, τι πρέπει να απαιτήσουμε από την σημερινή αριστερή διακυβέρνηση της χώρας ώστε να ικανοποιεί την ιδιότυπη «πρωτιά» της;
Πρώτα απ' όλα, ας μην έχουμε καμία αυταπάτη ότι τα υψηλά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ οφείλονται σε μια ξαφνική αριστερή στροφή των Ελλήνων. Τον ΣΥΡΙΖΑ τον ψήφισαν σαφώς αριστεροί αλλά πολύ περισσότερο κεντρώοι, ακόμη και δεξιοί. Ο λόγος δεν είναι άλλος από την απογοήτευση που κυριάρχησε σε μεγάλα και διαφορετικά τμήματα της κοινωνίας από τα αυστηρά μέτρα που πήρε η προηγούμενη κυβέρνηση και τον τρόπο με τον οποίο επιχείρησε να βγάλει την χώρα από την οικονομική κρίση. Τα μέτρα αυτά δικαίως δυσαρέστησαν πάρα πολλούς, και ο Αλέξης Τσίπρας με το επιτελείο του το εκμεταλλεύτηκαν πολύ καλά προβάλλοντας την ελπίδα για μια εναλλακτική διαχείρισης της κρίσης. Επομένως, το πρώτο και κύριο που πρέπει να απαιτηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι να τηρήσει τις δεσμεύσεις του απέναντι στην διευρυμένη εκλογική του βάση. Το ζητούμενο είναι όχι μόνο να εφαρμοστεί η οικονομική πολιτική και να ακολουθήσει των δρόμο των διαπραγματεύσεων που ευαγγελίζονταν προεκλογικά, αλλά και η ουσιαστική αμφισβήτηση του οικονομικού μοντέλου που μας έφτασε ως εδώ. Η ευθύνη αυτή μάλιστα ξεπερνά κατά πολύ την τυπική σχέση πολιτευτή-εκλογικού σώματος και καθίσταται πολύ πιο ουσιαστική, αφού στις περασμένες εκλογές έχουμε την μαζική μετακίνηση ψηφοφόρων, πολλών για πρώτη φορά, στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο.
Η Αριστερά όμως δεν πρέπει να έχει το βλέμμα της στραμμένο μόνο στους οικονομικούς δείκτες αλλά πρέπει να κοιτάζει σταθερά και προς την ίδια την κοινωνία. Μια σειρά από κατακτήσεις σε όλα τα επίπεδα χάθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, θυσία στο βωμό της οικονομικής ανάπτυξης που ποτέ δεν ήρθε. Πέρα όμως από τα εργασιακά δικαιώματα υπάρχουν και άλλα, κοινωνικά, φυλετικά, θρησκευτικά, δικαιώματα στην υγεία και την παιδεία, που πρέπει να τεθούν υψηλά στην ατζέντα των νέων υπουργών της Κυβέρνησης. Είναι επιπλέον μια σειρά σοβαρών κοινωνικών ζητημάτων που κανείς ποτέ δεν τόλμησε να προωθήσει στη χώρας μας, όπως ο διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας, τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, η αποποινικοποίηση των μαλακών ναρκωτικών, που αποτελούν μόνο μερικά. Επιπλέον, υπάρχουν και ζητήματα καθημερινότητας στα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θα κληθεί να δώσει μια «αριστερή» απάντηση, από την λειτουργίας της δικαιοσύνης, των μέσων μαζικής ενημέρωσης, του κράτους και της τοπικής αυτοδιοίκησης, μέχρι την ανεργία και την εγκληματικότητα. Ας ελπίζουμε η συγκυβέρνηση με το δεξιό κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων να μην αποτελέσει πολιτικό άλλοθι. Άλλωστε, σε άλλες χώρες δεν απαιτήθηκαν αριστερές κυβερνήσεις για να λυθούν θέματα που εδώ και αιώνες έχει θέσει ο Διαφωτισμός.
Πέραν όμως όλων αυτών, η νέα κυβέρνηση στην Ελλάδα έχει ευθύνη πρώτα απ' όλα απέναντι στην ίδια την Αριστερά, με όλες τις αποκλίσεις και αποχρώσεις της. Το τι θα καταφέρει ή όχι ο ΣΥΡΙΖΑ για όσο χρονικό διάστημα βρεθεί στην εξουσία, είναι αυτό που θα χαρακτηρίζει την έννοια «Αριστερά» στην Ελλάδα για τα επόμενα 50 χρόνια. Και η ευθύνη αυτή είναι ακόμη μεγαλύτερη από όλες τις προηγούμενες. Αποτελεί ευθύνη όχι μόνο απέναντι σε όλο τον ελληνικό λαό, αλλά και απέναντι στην Ιστορία και σε όσους αγώνες έχουν δοθεί όλες αυτές τις δεκαετίες από τον κόσμο της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και μη, όχι μόνο στο ελληνικό ή ευρωπαϊκό κοινοβούλιο αλλά ακόμη περισσότερο στον δρόμο και τους χώρους εργασίας. Πρώτη φορά Αριστερά λοιπόν, αλλά με ευθύνες βαριές.
