 | |
|
Δέκα ομάδες, 13 γρίφοι και δυο δραστηριότητες, πολύ τρέξιμο, ψάξιμο και σκέψη, χαρακτήρισαν το πρώτο «Κυνήγι Κρυμμένου Θησαυρού» στο Αγρίνιο, την Κυριακή, 21 Οκτωβρίου 2018. Άξιοι διοργανωτές η Γυμναστική Εταιρεία Αγρινίου σε συνεργασία με τη Σχολή Τοπικής Ιστορίας και Πολιτισμού «Αθανάσιος Παλιούρας» και το Δήμο Αγρινίου. Το πραγματικό κέρδος όμως για τους συμμετέχοντες δεν ήταν τα δώρα που έλαβαν οι τρεις πρώτες ομάδες ή η διασκέδαση που τους πρόσφερε το παιχνίδι, αλλά η χαρά της ανακάλυψης πως το Αγρίνιο κρύβει πολλά μυστικά και ιστορία. Ειδικά όμως όταν η ανακάλυψη αυτή γίνεται από άτομα που δεν κατάγονται από την πόλη, το κέρδος είναι πολλαπλό για όλους.
Συμμετείχα ως μέλος της ομάδας «Βραχωρίου Ιχνηλάτες», με επικεφαλής τον εξάδελφό μου Κώστα Σαλταούρα και μέλη την Ελένη Σαλταούρα, την Εύη Παπαβασιλείου, τη Ραφαέλα Καραγεωργίου, το Θανάση Ζολώτα και τη Σαββίνα Λαβιδοπούλου. Χρώμα μας το γκρι και δύναμή μας η πολυσυλλεκτικότητα της ομάδας, αφού τα τέσσερα μέλη ήταν φοιτητές, οι τρεις μάλιστα προερχόμενες από άλλα μέρη της Ελλάδας.
Η προετοιμασία μας, στοιχειώδης: μια βόλτα την τελευταία βραδιά από κάποια χαρακτηριστικά μνημεία της πόλης, κάτι που μάλλον περισσότερο μας μπέρδεψε παρά μας βοήθησε, και φυσικά η κατασκευή των κονκάρδων που όλα τα μέλη της ομάδας φορούσαν: γκρι πλαίσιο και μια κόκκινη καρδιά που στη μέση της έγραφε «Αγρίνιο». Άλλωστε, θεωρούσαμε πως λίγο-πολύ, ξέρουμε πάρα πολλά για το Αγρίνιο και θα ήμασταν έτοιμοι να ανταπεξέλθουμε σε κάθε γρίφο. Ήμασταν όμως τόσο γελασμένοι…
Το συνεχόμενο τρέξιμο, άλλοτε με τα πόδια κι άλλοτε με το μηχανάκι, αποδείχθηκε πως δεν επαρκούσε για να καλύψει την άγνοιά μας κάποιες φορές και την έλλειψη φαντασίας κάποιες άλλες. Τα τηλεφωνήματα, η συνεχής αναζήτηση στο διαδίκτυο, η κουβέντα με περαστικούς και γνωστούς, κάποιες φορές μας βοήθησαν να φτάσουμε πιο κοντά στη λύση και κάποιες άλλες μας απομάκρυνε περισσότερο.
Η ομάδα όμως, όπως είπαμε, ήταν πολυσυλλεκτική. Διαφορετικές ηλικίες, ενδιαφέροντα, καταγωγές, ανησυχίες. Ο καθένας προσπαθούσε να συμβάλει με τον τρόπο του στην επίλυση του κάθε γρίφου. Μια λέξη εδώ, μια παρατήρηση εκεί, ένα συμπλήρωμα ή μια διόρθωση σε κάποια επιπόλαια σκέψη, και σχεδόν πάντα καταλήγαμε σε μια κοινή απόφαση, ας ήταν και λάθος!
Το τελικό αποτέλεσμα, οι 80 βαθμοί και η 4η θέση, ίσως να αντιπροσωπεύουν τις δυνατότητές μας και τις γνώσεις μας. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο, το οποίο δεν αποτυπώνεται στη βαθμολογία, κι αυτό είναι πως όλοι μας, Αγρινιώτες και μη, μέσα από το Κυνήγι του Κρυμμένου Θησαυρού, αγαπήσαμε λίγο περισσότερο αυτή την πόλη, που άλλοι για λιγότερο κι άλλοι για περισσότερο καιρό, βρεθήκαμε να κατοικούμε.
«Δεν ήξερα ότι το Αγρίνιο έχει τόση ιστορία». Δεν θυμάμαι ποιο από τα νεαρότερα μέλη της ομάδας το είπε, θυμάμαι όμως πως ένιωσα μια μικρή υπερηφάνεια, ίσως να μου ξέφυγε κι ένα μικρό χαμόγελο όταν το άκουσα.
Ναι, γιατί όχι; Έχει ιστορία η ασχημούλα του κάμπου, κι όμως κρύβει και ομορφιές, έχει πολλά πράγματα που αξίζουν να τα ξέρεις. Κι αν δεν τα ξέρεις, τότε αξίζει να τα ψάξεις, να τα μάθεις, να ασχοληθείς, να ενδιαφερθείς για τον τόπο και τους ανθρώπους του. Δεν είναι μόνο τα μνημεία, τα κτίρια, οι πλατείες και οι ανδριάντες. Είναι η ιστορία, η κουλτούρα και ο πολιτισμός που κρύβονται πίσω απ’ όλα αυτά. Έννοιες που θεωρούμε πως σήμερα έχουν χαθεί από την πόλη, αρκεί όμως να κοιτάξουμε λίγο πιο διερευνητικά γύρω μας για να τις ξανά-ανακαλύψουμε.
Το Κυνήγι του Κρυμμένου Θησαυρού, δεν τελείωσε. Αντιθέτως, μόλις ξεκίνησε!
