Πως ο ΟΑΕΔ κοροϊδεύει τους Ωφελούμενους

Ας αρχίσουμε αποσαφηνίζοντας τις έννοιες:

Εργαζόμενος: αυτός που εργάζεται(!). Σε άλλες εποχές, όχι πάρα πολύ μακρινές, σήμαινε κάποιον ο οποίος εργάζονταν με το λεγόμενο πλήρες ωράριο, είχε έναν μισθό που επαρκούσε για να ζει εκείνος και ίσως η οικογένειά του, ενώ απολάμβανε και κάποια εργασιακά δικαιώματα. Σήμερα, σημαίνει αυτά αλλά κατά πολύ περικομμένα. Μερικές φορές, τον λέμε και Απασχολούμενο.

Ωφελούμενος: κάποιος που εργάζεται χωρίς όμως να είναι ούτε Εργαζόμενος, ούτε Απασχολούμενος. Πρόκειται για σχετικά νέα έννοια. Αν μέχρι τώρα γνωρίζαμε ότι η εργασία είναι δικαίωμα, υποχρέωση ή ακόμη και μαλακία, τώρα μάθαμε ότι είναι και Ωφέλεια. Για το ποιον ακριβώς όμως δεν το έχουμε αποσαφηνίσει.

Βέβαια, για να πούμε όλη την αλήθεια, Ωφελούμενος δεν είναι σχεδόν ποτέ κάποιος αυτοαπασχολούμενος, εκτός κι αν έχει ωφεληθεί μέσω κάποιου ΕΣΠΑ για παράδειγμα, αλλά αυτή είναι άλλη περίπτωση. Ο γνήσιος Ωφελούμενος είναι εκείνος ο τέως άνεργος που έχει ενταχθεί σε κάποιο πρόγραμμα Απασχολησιμότητας (επαναλαμβανόμαστε με αυτές τις λέξεις, το ξέρω) του ΟΑΕΔ για «τη μείωση της ανεργίας» ή «την προώθηση της Απασχόλησης» (δεν φταίμε εμείς) ή τέλος πάντων γιατί κάτι πρέπει να τον κάνουμε κι αυτόν που έχει τόσους μήνες ή χρόνια άνεργος, πριν πηδήξει να μας φάει ζωντανούς.

Ποια είναι η Ωφέλεια όμως την οποία αποδέχεται, απολαμβάνει αν θέλετε, ο κάθε Ωφελούμενος;

Μάλλον δεν είναι τα 495,25 ευρώ καθαρά μηνιαίως και συνήθως για διάρκεια 8 μηνών, που με καθυστέρηση μόνο δύο εβδομάδων πιστώνονται στον τραπεζικό του λογαριασμό. Ίσως, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, δεν είναι ούτε το γεγονός ότι η εργασία την οποία καλείται να προσφέρει κάλλιστα μπορεί να μην έχει καμία σχέση με αυτά που αναφέρονται και ζητούνται από την πρόσκληση του προγράμματος.

Η Ωφέλεια που χαίρεται ο άνεργος είναι ότι έστω για 8 μήνες, έστω με αυτές τις συνθήκες κι αυτές τις μισθολογικές απολαβές, θα πάψει να είναι άνεργος και θα εισέλθει στις τάξεις των Εργαζομένων. Ή εντάξει, έστω των Απασχολούμενων. Όπως και να έχει, θα μπορεί να ισχυρίζεται ότι δεν είναι πλέον Άνεργος και ότι συνέβαλε όσο μπορούσε από πλευράς του στη μείωση των ποσοστών ανεργίας της χώρας, φέρνοντάς μας ένα βήμα πιο κοντά στην Ανάπτυξη. Άσε που πέρα από το να προσθέσει ένα ακόμη μπουλετάκι στο βιογραφικό του, μπορεί να απολαμβάνει τον καφέ του γνωρίζοντας ότι στο τέλος θα μπορεί να πληρώσει το γκαρσόν με τα δικά του χρήματα, ακόμη και να κεράσει έναν άτυχο φίλο που δεν είχε τα μόρια να Ωφεληθεί κι εκείνος.

Μεγάλη η φάκα, μικρό το τυράκι, ψίχουλα. Ειδικά για όσους αναγκάζονται να μετακομίσουν σε άλλη πόλη και να επιβαρυνθούν με επιπλέον έξοδα σπιτιού, μετακόμισης, λογαριασμών κτλ. Είπαμε, οκ, θα λες με καμάρι ότι τώρα δεν είσαι άνεργος πια, μπορείς να κάψεις δημόσια και την παλιά σου κάρτα ανεργίας αν θέλεις, αλλά τα 495,25 είναι 495,25 και είτε είσαι 40 χρονών με οικογένεια είτε 25 χρονών ελεύθερος(η) κι ωραίος(α), τα χρήματα δεν φτάνουν σε καμία περίπτωση.

Αυτό μάλλον σκέφτηκαν εκεί στον ΟΑΕΔ και είπαν να προσθέσουν ένα τυράκι ακόμη: Κατάρτιση.

Άντε, πάμε πάλι με τους ορισμούς:

Εκπαίδευση: μια διαδικασία που σκοπεύει στη διαμόρφωση συγκεκριμένου τρόπου σκέψης και δράσης, μέσα από τη μετάδοση γνώσεων και την απόκτηση δεξιοτήτων.

Κατάρτιση: εκπαίδευση σε ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, εξειδίκευση.

Εδώ είναι το ωραίο. Η Πολιτεία συμπεριφέρεται στους Πολίτες της σαν έμπορος στο παζάρι: έλα να απασχοληθείς για μισθό-ξεφτίλα αλλά εγώ θα σου κάνω δώρο και μια κατάρτιση και μπορεί κι ένα ταμπλετάκι να περνάς την ώρα σου όταν μετά το 8μηνο θα ξαναμείνεις άνεργος.

Μάλλον έτσι το σκέφτηκαν στον ΟΑΕΔ, είπαν να ενισχύσουν και τα ανά τη χώρα ΚΕΚ που μαθητές, συγγνώμη, καταρτιζόμενους, δεν έχουν, άντε να δουλέψει και κανένας αντιπρόσωπος ή εισαγωγέας ηλεκτρονικών, και στη Δράση «Προώθηση της απασχόλησης μέσω προγραμμάτων κοινωφελούς χαρακτήρα, στους Δήμους, συμπεριλαμβανομένης της κατάρτισης των συμμετεχόντων», είπαν να χαρίσουν και από 120 ώρες κατάρτισης σε κάθε έναν ξεχωριστά από τους 24.251 Ωφελούμενους. Σας παρακαλώ όμως μην μου ζητήσετε ορισμό και της «Δράσης» και ειδικά μην με ρωτήσετε τη διαφορά έχει από το «Πρόγραμμα», γιατί με πιάνουν τα οργουελικά μου.

Έλα μου όμως που τελικά τα ποντικάκια μπήκαν στη φάκα κι άδικα ψάχνουν να βρουν το τυράκι. Γιατί, όπως ανακοινώθηκε τις προάλλες στο voucher.gov.gr, οι Ωφελούμενοι που Ωφελήθηκαν από τη Δράση μπορεί να είναι 24.251, αλλά από αυτούς θα Ωφεληθούν ειδικά και με Κατάρτιση μόνο οι 6557, δηλαδή περίπου ένας στους τέσσερις. Ενώ δηλαδή τόσες χιλιάδες άνθρωποι που εργάζονται/απασχολούνται για σκάρτο πεντακοσάρικο το μήνα, περίμεναν εδώ και μήνες να ξεκινήσει το πρόγραμμα/δράση της εκπαίδευσης/κατάρτισης στη χρήση υπολογιστών, εργασιακού δικαίου και κάποιον άλλων απροσδιόριστων ενοτήτων/μαθημάτων (το κόβω εδώ με τις διπλές έννοιες) μαθαίνουμε τελικά ότι με μια αυθαίρετη και αδιαφανή διαδικασία, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών είναι απορριπτέοι. Φυσικά, εννοείται αυτό, χωρίς καμία ενημέρωση, εξήγηση ή ανάληψη ευθύνης από πλευράς ΟΑΕΔ για το πως επιλέχθηκαν κάποιοι και κάποιοι άλλοι έμειναν στην απ' έξω.

Δυστυχώς, όπως έχουν τα πράγματα, τα ποντικάκια είναι αναγκασμένα να τσιμπάνε με τα τυράκια. Από τη στιγμή όμως που το τυράκι είναι ένα ψέμα και δεν φτάνει για όλους, κάποια στιγμή θα στρέψουν αλλού την προσοχή τους.

ΥΓ
Ωφελιμιστής: Αυτός που σταμάτησε να είναι Ωφελούμενος και διέκρινε το πραγματικό του συμφέρον.

Τελικά δεν είστε συντηρητικοί

Η Πολιτική στην Ελλάδα έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Δεν είναι μόνο οι συχνές εκλογικές αναμετρήσεις και οι αντιπαλότητες που εύκολα γίνονται λυκοφιλίες κι ακόμη πιο εύκολα μετεκλογικές συμμαχίες, όσο οι κυβιστήσεις στις οποίες πολύ εύκολα υποπίπτουν οι πολιτικοί μας ανάλογα με το αν βρίσκονται στην αντιπολίτευση ή στην κυβέρνηση. Ανάλογο ενδιαφέρον όμως παρουσιάζει και η Δημοσιογραφία στην Ελλάδα, η οποία δεν θα μπορούσε παρά να υποπέσει στα ίδια ακριβώς αμαρτήματα.

Παίρνοντας στα σοβαρά τον ρόλο τους ως καθοδηγητές γνώμης που απευθύνονται σε ένα αδαές κοινό, γεγονός για το οποίο ευθύνεται βέβαια και το ίδιο το κοινό τους, εστιάζουν την προσοχή σε δευτερεύοντα ζητήματα με τρόπο που ελάχιστα διαφέρει από το γνωστό σε όλους μας πλέον τρολάρισμα.

Πολλά είναι τα συμπεράσματα τα οποία μπορεί να εξάγει κανείς, ένα όμως το οποίο βγαίνει αβίαστα είναι ο ακραίος συντηρητισμός που όλο και πιο συχνά εκπέμπεται από δελτία ειδήσεων, δημοσιεύματα εφημερίδων και το καταφύγιο του κάθε πικραμένου, τη μπλογκόσφαιρα και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Με μια γρήγορη ματιά, εύκολα μπορεί κανείς να συνοψίσει 3-4 πρόσωπα που έχουν τραβήξει επάνω τους πικρόχολα σχόλια για τους πλέον άκυρους λόγους:

Ένα από τα αγαπημένα θέματα σχολιασμού, είναι η γραβάτα του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, ή μάλλον η έλλειψη αυτής. Είναι προφανές σε όλους ότι ο άνθρωπος είναι τουλάχιστον «αγενής» και «ανάγωγος», αφού δεν ξέρει ότι το σαβουάρ βίβρ των πρωθυπουργών επιβάλει αυστηρά γραβάτα. Ακόμη και ο Ανδρέας, δεν τόλμησε να εμφανιστεί με ζιβάγκο στην Βουλή, το είχε μόνο για τις προεκλογικές αφίσες, ενώ ο Αντώνης Σαμαράς μπορεί να σήκωσε μερικές φορές τα μανίκια του γαλάζιου πουκάμισού του, αλλά την γραβάτα του δεν την αποχωρίστηκε ποτέ. Είναι γνωστό ότι τα ράσα κάνουν τον παπά και ο Πρωθυπουργός μας πρέπει να σταματήσει να ντύνεται σαν αλήτης.

Άλλος αγαπημένος στόχος, είναι εκείνη η πιτσιρίκα η καινούρια υπουργός Εργασίας, Έφη Αχτσιόγλου. Μα καλά, είναι δυνατόν μια 30άρα να αναλαμβάνει υπουργιλίκι δίχως να διαθέτει ανάλογη εμπειρία; Έτσι θα κάνουμε τόπο στα νιάτα; Ας πετάξουμε και κανένα σεξιστικό σχόλιο, γιατί είναι και εμφανίσιμη η κοπέλα, κι ας ελπίσουμε στην επόμενη κυβέρνηση, της Δεξιάς, Θεού θέλοντος, θα αναλάβουν αυτά τα κρίσιμα υπουργεία πεπειραμένα άτομα.

Ο δε Πρόεδρος της Βουλής, Νίκος Βούτσης, έχει την ατυχία να έχει γιο που δηλώνει αναρχικός ενώ κατά το παρελθόν έχει καταδικαστεί και φυλακιστεί για ληστεία τράπεζας, κάτι που δεν είναι καθόλου πρέπον τόσο για τον ίδιο όσο και για τον πατέρα του που υπηρετεί την Δημοκρατία μας και μάλιστα από τέτοιο πόστο.

Είναι όμως και εκείνη η άλλη, η υπουργός Πολιτισμού Λυδία Κονιόρδου που προσπαθεί με κάτι ενεργειακές κινήσεις λέει και κάτι άλλα τέτοια ακαταλαβίστικα να θεραπεύσει σωματικές παθήσεις. Πάλι καλά που δεν την κάναμε και υπουργό Υγείας, εκεί μόνο ένας τηλεβιβλιοπώλης θα μπορούσε να σταθεί με αξιοπρέπεια.

Ναι, αν μη τι άλλο, όλα τα παραπάνω βγάζουν συντηρητισμό, πολύ συντηρητισμό. Το οποίο, μπορεί κανείς να πει ότι είναι εντελώς θεμιτό ως ένα σημείο, αφού υποτίθεται ότι η Δημοσιογραφία έχει ως σκοπό της να στέκεται απέναντι στην εξουσία ασκώντας της κριτική. Ρε συ, λες να είναι σύντροφοι αντιεξουσιαστές όλοι αυτοί που μας σκοτίζουν από κάθε μετερίζι της ενημέρωσης καθημερινά με σχόλια για αλήτες πρωθυπουργούς και ανίκανους υπουργούς;

Μάλλον όχι, γιατί όσο εύκολο είναι να συγκεντρώσει κανείς αυτά τα 3-4 παραπάνω παραδείγματα, άλλα τόσο εύκολο είναι να βρει ανάλογες περιπτώσεις στις οποίες ακριβώς τα ίδια άτομα που τόσο κόπτονται με αυτή την κυβέρνηση σήμερα, είχαν επιλεκτικά μουγκαθεί όταν δυο-τρία χρόνια πριν ήταν άλλοι οι κυβερνώντες μας.

Δεν με πολυενδιαφέρει το πρωθυπουργικό ενδυματολογικό πρωτόκολλο και ο Αλέξης Τσίπρας, όπως και κάθε άλλος πριν και μετά από αυτόν, πιστεύω ότι πρέπει να κρίνεται από τη συνέπεια λόγων και πράξεων και κυρίως, από το αποτέλεσμα. Αλλά δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ όλοι αυτοί που κάθονται και ασχολούνται με την «αλητεία του να μη φοράει γραβάτα, Πρωθυπουργός άνθρωπος», ασχολήθηκαν ποτέ με έναν από τους μεγαλύτερους αλήτες που πέρασε από το ελληνικό Κοινοβούλιο, τον Ανδρέα Λοβέρδο, όταν διαπόμπευε εκείνες τις οροθετικές μωρέ, τις θυμάται κανείς; Τι γράφανε τότε τα ίδια άτομα που σήμερα ασχολούνται με τη γραβάτα του Τσίπρα για τον γραβατωμένο μεν, τρισάθλιο αλήτη δε Λοβέρδο τότε; Επιλεκτική μούγκα.

Κι αυτή η Αχτσιόγλου, ακόμα δεν ανέλαβε το υπουργείο, μαντάρα τα έκανε, έτοιμη να ενδώσει σε κάθε πίεση από την τρόικα δείχνει. Σίγουρα ένας έμπειρος δημοσιογράφος θα μπορεί να αποδώσει πολύ καλύτερα αυτό που τόσο πρόχειρα γράφω εγώ εδώ. Αλλά δεν μας νοιάζει το πολιτικό, στο Facebook δεν μετράνε αυτά, στην ηλικία και το φύλο της θα επιτεθούμε. απλά, στις επόμενες εκλογές θα στηρίξουμε Κυριάκο Μητσοτάκη. Μπορεί να είναι ένα ανεπάγγελτο παιδί του κομματικού σωλήνα, αλλά μας αρκεί ότι είναι από πολιτικό τζάκι. Αυτά μετράνε στη πολιτική.

Ούτε ο Βούτσης όμως μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής, ούτε κι ο γιος του. Καλά κάνετε ρε και τον χτυπάτε. Αλλά ρε μάγκες, τέτοιος πόνος και καημός μην πάθει τίποτα ο γιος του θεωρητικού του Ναζισμού στην Ελλάδα, Θάνος Πλεύρης, δεν το περίμενα. Αποφασίστε επίσης τελικά, εκείνο το αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα ισχύει ή όχι;

Αχ, κι αυτή η κα Κονιόρδου, μα είναι πράγματα αυτά στην Ελλάς του 2017; Ενεργειακές θεραπείες, ματζούνια, βάσκανα και ωροσκόπια; Δεν είναι καθόλου ιντελεκτουάλ, όπως είναι για παράδειγμα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που πρότεινε παλιότερα να παρέμβει το κράτος για να αναγνωριστεί η ομοιοπαθητική ως εναλλακτική θεραπεία. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ξαναλέγω.

Ρε συ, τελικά δεν είστε συντηρητικοί που χαϊδεύετε τα εξίσου συντηρητικά αυτάκια των αναγνωστών σας. Υποκριτές είσαστε.

ΥΓ
Το κείμενο γράφτηκε το Νοέμβριο του 2016 αλλά για διάφορους λόγους δημοσιεύεται τώρα. Σήμερα, θα είχε νομίζω ιδιαίτερο ενδιαφέρον μια σύγκριση του πως τα ΜΜΕ αναφέρονται στον «γραφικό» Παύλο Πολάκη και πως, πολύ παλιότερα στον «τα είπε έξω από τα δόντια» Ευάγγελο Γιαννόπουλο.