Οι τρεις αποφάσεις
Συμπτώματα: Ήπια ζαλάδα
Θερμοκρασία: 36.7
Διάθεση: Καλή
Μετά από δυο χρόνια επιτυχούς αποφυγής του COVID-19, μάλλον έφτασε και η δική μου ώρα. Μπορεί όμως και όχι…
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Τα συμπτώματα ήπιας ζαλάδας, “I am feeling rather light-headed I’d say”, με οδήγησαν χθες το απογευματάκι στο να κάνω ένα self-test, από εκείνα που είχα προμηθευτεί προ μηνών από το φαρμακείο για όλη την οικογένεια. Άλλωστε, μάλλον ήμουν και ο μόνος στο σπίτι που αξιοποιούσα από κανένα που και που για να πάρω μια δόση αυτοεπιβεβαιωσης ότι ακόμη αντιστέκομαι στην πανδημία.
Η ένδειξη ήταν ξεκάθαρα αρνητική, ακόμη και μετά από αρκετή ώρα, οπότε μετά χαράς συνόδευσα την αδερφή μου και το γαμπρό μου αλλά και τα δυο υπέροχα διδυμάκια ανηψάκια μου σε μια μικρή βόλτα στο βραδινό Αγρίνιο. Μάλιστα, χαρακτηριστικά, ξέχασα να πάρω ακόμη και μάσκα μαζί μου, η οποία ούτως ή άλλως είναι προαιρετική στους ανοικτούς χώρους. Τη βόλτα ακολούθησε επίσκεψη μετά οινοποσίας σε σπίτι φίλων, η οποία παραλίγο να μετατραπεί σε κανονική αρμένικη βίζιτα (very politically incorrect) από πλευράς μου αφού, κουβέντα στη κουβέντα, ήταν περασμένες δύο όταν πλέον επέστρεψα σπίτι μου.
Μόλις μπαίνω μέσα όμως, διαπιστώνω ότι με περίμενε απειλητικά το self-test επάνω στο έπιπλο της παπουτσοθήκης, αφού είχα ξεχάσει να το πετάξω φεύγοντας. Καθώς το παίρνω στα χέρια μου όμως, για να το πετάξω επιτέλους, κάτι δεν μου άρεσε. Σαν να αχνοφαίνονταν μια γραμμούλα ακόμη και το κρασί που είχα καταναλώσει σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογούσε να τα βλέπω διπλά… Βρε λες;
Το κοιτάζω από εδώ, το κοιτάζω από εκεί, στο φως, πάνω, κάτω, προσπαθώ να το φωτογραφίσω και με το κινητό, και ναι, μπορείς να πεις ότι κάπου εκεί δίπλα στο «T», σα να διακρίνεται μια γκριζο-μαύρη γραμμή. Προβληματίζομαι αλλά όχι και τόσο ώστε να χάσω τον ύπνο μου. Όταν το πρωί επανέρχεται στη μνήμη μου, αποφασίσω να πεταχτώ μέχρι το πλησιέστερο φαρμακείο για να κάνω ένα επαναληπτικό τεστ. Ο φόρτος εργασίας όμως δεν με αφήνει. Το ξεχνάω και πάλι μέχρι το απόγευμα σήμερα, που εκείνη η επίμονη ζάλη έρχεται να μου το θυμίσει εκ νέου.
Μιας λοιπόν και είμαι στη γύρα για διάφορες δουλειές, πλησιάζω στο πρώτο φαρμακείο και αφού εξηγώ την ιδιαιτερότητα της περίπτωσής μου στην όμορφη φαρμακοποιό (ξέρω ότι κάποιοι θα ισχυριστούν ότι όλη η ύπαρξή μου είναι μια ιδιαιτερότητα, αλλά θα επιλέξω να τους αγνοήσω) ανέχομαι τη μπαντονέτα και στα δυο μου ρουθούνια. Άλλωστε η κοπέλα δεν μου αφήνει και πολλά περιθώρια όταν της δείχνω τη φωτογραφία του δικού μου τεστ. «Για να φαίνεται έστω κι αμυδρά, μάλλον είναι…», μου λέει.
Ομοίως και το δικό της τεστ όμως, αρνείται να μιλήσει ξεκάθαρα. «Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι». Σιβυλλικά πράγματα. Πρόταση της φαρμακοποιού: επανάληψη του τεστ αύριο. Κι εγώ θα επαναλάβω ότι όταν αφαίρεσε τη μάσκα της, ήταν ακόμη ομορφότερη.
Έτσι λοιπόν έφτασε η ώρα να λάβω κάποιες σοβαρές αποφάσεις.
Πρώτον: Δεν μπαίνω σε ψευτοδιλήμματα αν είναι κορονοϊός, κορωνοϊός ή κοροναϊός. Όχι μόνο η ετυμολογία δεν μου λέει τίποτα, αλλά αρνούμαι να παλεύω με το Word και τα διαλυτικά του. Εφεξής COVID-19, COVID για τους φίλους. Στην τελική, είναι international και καταλαβαινόμαστε όλοι πανταχόθεν.
Δεύτερον: Η σημερινή ημέρα χαρακτηρίζεται επισήμως ως «Ημέρα Μηδέν», κατά το «ασθενής μηδέν». Έτσι σε περίπτωση που αύριο το τεστ πάψει να μιλά με γρίφους και πει ένα ξεκάθαρο «αρνητικό», τι είχαμε, τι χάσαμε, μια μηδενική ημέρα. Αν, αντιθέτως, οι γραμμές είναι διπλές κι αυτό δεν οφείλεται σε μέθη η κάποια άλλη πάθηση των οφθαλμών μου, ξεκινάμε κανονικά με την πρώτη ημέρα της νόσησης and counting.
Τρίτον: Για ψυχολογικούς, και όχι μόνο, λόγους, όπως και να έχει, θα το θεωρήσω μια προσωπική επιτυχία. Μια παγκόσμια πανδημία COVID-19 (είδατε που χρειάζεται και πως εφαρμόζεται η Απόφαση #1;), συνεχώς επαφή με πλήθος ανθρώπων καθημερινά για επαγγελματικούς και προσωπικούς λόγους, και κατάφερα να το τρενάρω δυο ολόκληρα χρόνια. Μπορεί να μην του γλίτωσα στο τέλος, αλλά τον δυσκόλεψα τον κερατά! Άσε που ακόμη, επαναλαμβάνω, δεν ξέρουμε 100%. Θα δείξει, υπομονή!
Ες αύριον λοιπόν η συνέχεια. Μείνετε συντονισμένοι!
Συμπτώματα: Ήπια ζαλάδα
Θερμοκρασία: 36.7
Διάθεση: Καλή
Μετά από δυο χρόνια επιτυχούς αποφυγής του COVID-19, μάλλον έφτασε και η δική μου ώρα. Μπορεί όμως και όχι…
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Τα συμπτώματα ήπιας ζαλάδας, “I am feeling rather light-headed I’d say”, με οδήγησαν χθες το απογευματάκι στο να κάνω ένα self-test, από εκείνα που είχα προμηθευτεί προ μηνών από το φαρμακείο για όλη την οικογένεια. Άλλωστε, μάλλον ήμουν και ο μόνος στο σπίτι που αξιοποιούσα από κανένα που και που για να πάρω μια δόση αυτοεπιβεβαιωσης ότι ακόμη αντιστέκομαι στην πανδημία.
Η ένδειξη ήταν ξεκάθαρα αρνητική, ακόμη και μετά από αρκετή ώρα, οπότε μετά χαράς συνόδευσα την αδερφή μου και το γαμπρό μου αλλά και τα δυο υπέροχα διδυμάκια ανηψάκια μου σε μια μικρή βόλτα στο βραδινό Αγρίνιο. Μάλιστα, χαρακτηριστικά, ξέχασα να πάρω ακόμη και μάσκα μαζί μου, η οποία ούτως ή άλλως είναι προαιρετική στους ανοικτούς χώρους. Τη βόλτα ακολούθησε επίσκεψη μετά οινοποσίας σε σπίτι φίλων, η οποία παραλίγο να μετατραπεί σε κανονική αρμένικη βίζιτα (very politically incorrect) από πλευράς μου αφού, κουβέντα στη κουβέντα, ήταν περασμένες δύο όταν πλέον επέστρεψα σπίτι μου.
Μόλις μπαίνω μέσα όμως, διαπιστώνω ότι με περίμενε απειλητικά το self-test επάνω στο έπιπλο της παπουτσοθήκης, αφού είχα ξεχάσει να το πετάξω φεύγοντας. Καθώς το παίρνω στα χέρια μου όμως, για να το πετάξω επιτέλους, κάτι δεν μου άρεσε. Σαν να αχνοφαίνονταν μια γραμμούλα ακόμη και το κρασί που είχα καταναλώσει σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογούσε να τα βλέπω διπλά… Βρε λες;
Το κοιτάζω από εδώ, το κοιτάζω από εκεί, στο φως, πάνω, κάτω, προσπαθώ να το φωτογραφίσω και με το κινητό, και ναι, μπορείς να πεις ότι κάπου εκεί δίπλα στο «T», σα να διακρίνεται μια γκριζο-μαύρη γραμμή. Προβληματίζομαι αλλά όχι και τόσο ώστε να χάσω τον ύπνο μου. Όταν το πρωί επανέρχεται στη μνήμη μου, αποφασίσω να πεταχτώ μέχρι το πλησιέστερο φαρμακείο για να κάνω ένα επαναληπτικό τεστ. Ο φόρτος εργασίας όμως δεν με αφήνει. Το ξεχνάω και πάλι μέχρι το απόγευμα σήμερα, που εκείνη η επίμονη ζάλη έρχεται να μου το θυμίσει εκ νέου.
Μιας λοιπόν και είμαι στη γύρα για διάφορες δουλειές, πλησιάζω στο πρώτο φαρμακείο και αφού εξηγώ την ιδιαιτερότητα της περίπτωσής μου στην όμορφη φαρμακοποιό (ξέρω ότι κάποιοι θα ισχυριστούν ότι όλη η ύπαρξή μου είναι μια ιδιαιτερότητα, αλλά θα επιλέξω να τους αγνοήσω) ανέχομαι τη μπαντονέτα και στα δυο μου ρουθούνια. Άλλωστε η κοπέλα δεν μου αφήνει και πολλά περιθώρια όταν της δείχνω τη φωτογραφία του δικού μου τεστ. «Για να φαίνεται έστω κι αμυδρά, μάλλον είναι…», μου λέει.
Ομοίως και το δικό της τεστ όμως, αρνείται να μιλήσει ξεκάθαρα. «Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι». Σιβυλλικά πράγματα. Πρόταση της φαρμακοποιού: επανάληψη του τεστ αύριο. Κι εγώ θα επαναλάβω ότι όταν αφαίρεσε τη μάσκα της, ήταν ακόμη ομορφότερη.
Έτσι λοιπόν έφτασε η ώρα να λάβω κάποιες σοβαρές αποφάσεις.
Πρώτον: Δεν μπαίνω σε ψευτοδιλήμματα αν είναι κορονοϊός, κορωνοϊός ή κοροναϊός. Όχι μόνο η ετυμολογία δεν μου λέει τίποτα, αλλά αρνούμαι να παλεύω με το Word και τα διαλυτικά του. Εφεξής COVID-19, COVID για τους φίλους. Στην τελική, είναι international και καταλαβαινόμαστε όλοι πανταχόθεν.
Δεύτερον: Η σημερινή ημέρα χαρακτηρίζεται επισήμως ως «Ημέρα Μηδέν», κατά το «ασθενής μηδέν». Έτσι σε περίπτωση που αύριο το τεστ πάψει να μιλά με γρίφους και πει ένα ξεκάθαρο «αρνητικό», τι είχαμε, τι χάσαμε, μια μηδενική ημέρα. Αν, αντιθέτως, οι γραμμές είναι διπλές κι αυτό δεν οφείλεται σε μέθη η κάποια άλλη πάθηση των οφθαλμών μου, ξεκινάμε κανονικά με την πρώτη ημέρα της νόσησης and counting.
Τρίτον: Για ψυχολογικούς, και όχι μόνο, λόγους, όπως και να έχει, θα το θεωρήσω μια προσωπική επιτυχία. Μια παγκόσμια πανδημία COVID-19 (είδατε που χρειάζεται και πως εφαρμόζεται η Απόφαση #1;), συνεχώς επαφή με πλήθος ανθρώπων καθημερινά για επαγγελματικούς και προσωπικούς λόγους, και κατάφερα να το τρενάρω δυο ολόκληρα χρόνια. Μπορεί να μην του γλίτωσα στο τέλος, αλλά τον δυσκόλεψα τον κερατά! Άσε που ακόμη, επαναλαμβάνω, δεν ξέρουμε 100%. Θα δείξει, υπομονή!
Ες αύριον λοιπόν η συνέχεια. Μείνετε συντονισμένοι!
