To Covid or not to Covid? That is the question.
Συμπτώματα: Ζαλάδα, ελαφρύς πονοκέφαλος, μπούκωμα, μικρή ενόχληση στο λαιμό
Θερμοκρασία: 36.7
Διάθεση: Καλή, με δόσεις ανησυχίας
Ένα 24ωρο αβεβαιότητας και αναγκαστικού εγκλεισμού, μαζί με μια δόση ανησυχίας, συμπληρώνεται από την προηγούμενη ανάρτησή μου. Και μπορεί τότε να είχα αρκετά να πω, απόψε όμως δηλώνω σαφέστατα μπερδεμένος, αφού βεβαιότητα στα δύο covid test που έκανα σήμερα, δεν υπάρχει.
Ακολουθώντας τις προτροπές της φαρμακοποιού, τις οδηγίες του ΕΟΔΥ αλλά και την κοινή λογική, βρίσκομαι από χθες ημι-απομονωμένος στο δωμάτιό μου, κινούμενος με μάσκα στους κοινόχρηστους χώρους του σπιτιού ενώ οι μοναδικές επαφές μου περιορίστηκαν σε τηλέφωνα, μηνύματα και email.
Πέρασα όλο το πρωινό περιμένοντας να μεσημεριάσει για να πάω στην Παλιά Λαχαναγορά του Αγρινίου όπου διεξάγονται καθημερινά τεστ από Κινητή Ομάδα Υγείας. Αφού εξήγησα στο υγειονομικό προσωπικό τον λόγο που θέλω να εξεταστώ, έδωσα τα στοιχεία μου και έγινε η λήψη του δείγματος, περίμενα υπομονετικά να περάσει το απαραίτητο τέταρτο της ώρας. Μόνο που το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που περίμενα: «Το τεστ είναι αρνητικό αλλά μάλλον επειδή είστε στην αρχή της νόσησης, μιας και έχετε και τα συμπτώματα…». Η σύσταση ήταν για καραντίνα και επανάληψη σε 24 ώρες, οπότε επέστρεψα και πάλι σπίτι, δυστυχώς με περισσότερη ανησυχία απ’ ότι είχα ξεκινήσει.
Το ενδιαφέρον είναι ότι εν τω μεταξύ τα συμπτωματάκια μου άρχισαν να γίνονται κάτι τις πιο έντονα, ενώ σε αυτά ήρθε να προστεθεί και ένα ελαφρύ μπούκωμα καθώς και μια ενόχληση ψηλά στο λαιμό, σαν ένας πολύ ήπιος πονόλαιμος. Ωστόσο το θερμόμετρο, που περνούσε πλέον περισσότερο χρόνο στον κόρφο μου παρά στο κομοδίνο, επέμενε σταθερά: 36,7.
Τι στο καλό..;
Πιστεύοντας, όπως αποδείχθηκε εντελώς λανθασμένα, ότι θα κατάφερνα να δώσω ένα τέλος στην αγωνία μου, άνοιξα και πάλι το κουτί με τα self-test για να κάνω άλλο ένα κατά το βραδάκι. Ακολουθώντας τις συμβουλές κάποιων φίλων, «εμπλούτισα» το δείγμα της μπαντονέτας συλλέγοντας υλικό και από το εσωτερικό των μάγουλών μου. Εκτελώ τη διαδικασία και περιμένω.
Το χαρτάκι αρχίζει να μωβίζει σιγά-σιγά. Περνόντας από τη νοητή γραμμή του «Τ» κοντοστέκεται. Εδώ κάτι ύποπτο συμβαίνει. Λες και υπάρχει ένα φυσικό εμπόδιο, κάνει μια προσποίηση και περνά από το κάτω μέρος. Το μωβ συνεχίζει να εξαπλώνεται, έχοντας αφήσει πίσω του μια λεπτή λευκή γραμμή ακριβώς κάτω από το διαβόητο «Τ». Λίγα δευτερόλεπτα ακόμα όμως και όλο το χαρτάκι έχει γίνει μωβ σαν κρεμμυδάκι, αφού μετά από λίγο ακόμη και η λευκή γραμμούλα γεμίζει. Πλέον είμαι σίγουρος ότι θα έχουμε αποτέλεσμα.
Αμ δε. Για άλλη μια φορά, τζίφος.
Μοιραία, αρχίζουν τα ερωτηματικά.
- Μην είμαι κατά φαντασίαν ασθενής;
- Μην έχω πέσει θύμα παγκόσμιας πλεκτάνης των Big Pharma;
- Μην έπεσα σε τζούφια τεστ;
- Μην είχαν τελικά δίκιο και στο φαρμακείο και στον ΕΟΔΥ που μου έλεγαν ότι είναι νωρίς ακόμα για τα τεστ;
- Μη και δεν είναι Covid και είναι τίποτα άλλο, οπότε τζάμπα κάθομαι μέσα στο σπίτι και κρατάω την οικογένειά μου μακριά;
Ερωτήματα. Ερωτήματα δίχως απαντήσεις. Πολύ φοβάμαι ότι ετούτη η ανάρτησή μου όχι μόνο δεν θα πιάσει τις περίπου 700 λέξεις τις χθεσινής, αλλά ούτε καν θα καταφέρει να σταθεί στο ύψος των προσδοκιών που δημιούργησε.
Χρειάζεται ψυχραιμία και πλάνο.
Α) Απόψε, παρακολουθώ με το θερμόμετρο
Β) Αύριο, κάνω άλλο ένα τεστ
Αν το αυριανό είναι θετικό, θα ξέρω. Αν είναι αρνητικό όμως; Παίρνω deponάκι για τα συμπτώματα και το ξεχνάω ή πάω για μοριακό, για να διαλυθεί κάθε αμφιβολία;
Ερωτήματα, ερωτήματα…
