Νομίζω ότι πολλοί θα διαφωνήσουν αλλά για εμένα, τα κόμματα και οι πολιτικές θέσεις, βρίσκονται τοποθετημένα επάνω σ' έναν άξονα που εκτείνεται από τα αριστερά προς τα δεξιά. Ναι, σίγουρα πολλές φορές αυτά μετακινούνται πέρα-δώθε κατά το δοκούν και συχνά δυσκολεύομαι να τα τοποθετήσω επακριβώς, πιστεύω όμως πως ο άξονας και το δίπολο αριστερά-δεξιά υπήρχαν και θα υπάρχουν, όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, μετατρέποντας τον άξονα ακόμη και σε κύκλο, με θεωρίες των δύο άκρων και δε συμμαζεύεται.
Έτσι, κάθε φορά που δημιουργείται ένα νέο κόμμα, προσπαθώ να καταλάβω τι σημαίνει αυτό. Πρόκειται για μια προσπάθεια να καλυφθεί κάποιο κενό στον άξονα; Υπάρχει ένα ακροατήριο ψηφοφόρων το οποίο τόσα χρόνια δεν εκφράζονταν πολιτικά και κάποιος προσπαθεί να γίνει η φωνή τους στο Κοινοβούλιο; Ή απλά πρόκειται για ένα «παιχνίδι», ένα «τζογάρισμα» ενός πολιτικού αρχηγού, το οποίο θα εξαργυρωθεί αργότερα, για εκείνον και για όσους «έξυπνους» πάρει κοντά του;
Αν και θα μου άρεσε να ισχύει μια από τις πρώτες εξηγήσεις, όσο περισσότερο παρακολουθώ αυτά που γίνονται στην ελληνική πολιτική σκηνή τις τελευταίες δεκαετίες, όλο και περισσότερο πιστεύω ότι τα γκρουπούσκουλα, δεν είναι προνόμια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αλλά άλλη μια συνισταμένη του ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς την περίπτωση της κυρίας Κατερίνας Μάρκου, η οποία από βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς βρέθηκε στο Ποτάμι και πρόσφατα στη Νέα Δημοκρατία; Και μετά από αυτό, μπορείς κανείς να παρεξηγήσει τον Φώτη Κουβέλη, που μετά από μια δεκαετία, ξαναβρέθηκε δίπλα στο ΣΥΡΙΖΑ, αυτή τη φορά ως αναπληρωτής Υπουργός Άμυνας; Ή τι να πει κανείς για εκείνον τον αθεόφοβο Σταύρο Θεοδωράκη, που όντας επικεφαλής του Ποταμιού έθεσε υποψηφιότητα για Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ; Κι αν πάμε λίγες δεκαετίες πίσω, οι περιπτώσεις πολλές: Σαμαράς με Πολιτική Άνοιξη, Δημήτρης Αβραμόπουλος με Κόμμα Ελλήνων Πολιτών, Ντόρα Μπακογιάννη με Δημοκρατική Συμμαχία, και σίγουρα πολλοί άλλοι που ξεχνάω αυτή τη στιγμή.
Λέγεται, πως στα τέλη της δεκαετίας του '90 έλαβε χώρα μια «ιστορική» για τα ελληνικά πολιτικά δεδομένα συνάντηση στο Πολεμικό Μουσείο. Εκεί, έχω ακούσει να λένε χωρίς να μπορώ να το επιβεβαιώσω, συναντήθηκαν εκπρόσωποι ελληνικών ακροδεξιών κομμάτων και ομάδων, και αποφάσισαν να ενσωματωθούν σ' έναν φορέα, κατά τα πρότυπα του Λεπενικού Εθνικού Μετώπου στη Γαλλία, ευελπιστώντας να κατέλθουν στις επόμενες εκλογές με ένα «σοβαρό-δημοκρατικό» μανδύα, και να κερδίσουν μερικές έδρες, κάτι το οποίο τους ήταν ακατόρθωτο έως τότε. Όπως είπα, την ιστορία αυτή δεν μπορώ να την επιβεβαιώσω. Η δημιουργία όμως του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού με επικεφαλής τον καθ’ όλα χαρισματικό για το κοινό στο οποίο απευθύνεται, Γιώργο Καρατζαφέρη, η συμμετοχή στο ΛΑΟΣ στελεχών απ' όλο το φάσμα της ακροδεξιάς και η εκπλήρωση του στόχου της «νομιμοποίησης» αλλά και εκλογής πολλών εξ' αυτών στα Κοινοβουλευτικά έδρανα, είναι μια ισχυρή ένδειξη για την παραπάνω ιστορία.
Βέβαια, και αυτό το κόμμα, είχε την τύχη των υπολοίπων που προανέφερα: κάποια «έξυπνα» στελέχη, όπως ο Μάκης Βορίδης και ο Άδωνις Γεωργιάδης, μεταπήδησαν με ευκολία στην Νέα Δημοκρατία, μαζί τους και ο Θάνος Πλεύρης, ο οποίος σίγουρα στεναχώρησε τον μπαμπά του που παρέμεινε πιστός στο ΛΑΟΣ. Παράλληλα, άλλα εξυπνοπούλια την έκαναν ή επέστρεψαν στη Χρυσή Αυγή, καταφέρνοντας κι εκείνοι την εκλογή τους. Σε αυτή την περίπτωση, ο υποτίθεται ευφυέστατος Γιώργος Καρατζαφέρης, μάλλον την πάτησε, μένοντας σχεδόν μόνος στο κόμμα που έγινε σκαλοπάτι για την είσοδο της ακροδεξιάς στην mainstream ελληνική πολιτική σκηνή της χώρας.
Έτσι, δεν μπορώ παρά να είμαι διπλά επιφυλακτικός κάθε φορά που ακούω για δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα. Ο άξονας, είναι ήδη γεμάτος, θέσεις και πολιτικές υπάρχουν, και δεν πρέπει να επιτραπεί στους διάφορους τυχάρπαστους που τον διαβαίνουν ξεδιάντροπα δεξιά-αριστερά να μετατραπούν σε ρυθμιστές της πολιτικής στην Ελλάδα.
