...τα παιδιά της απέκτησαν οιδιπόδειο*
Αν και θεωρούσα τον εαυτό μου σχετικά προετοιμασμένο, μάλλον αποδείχθηκα αδαής και αποτέλεσε για εμένα έκπληξη. Αναφέρομαι στην της Τόνιας Μοροπούλου, και την απόφασή της να κατέβει υποψήφια για τη Βουλή με τη Νέα Δημοκρατία στα Δωδεκάνησα. Μπορεί να ήταν περισσότερο γνωστή μέχρι τώρα ως ακαδημαϊκός ή και ως μια από τις φωνές της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, το Νοέμβρη του 1973, τώρα όμως αποφάσισε, έστω με χαρακτηριστική καθυστέρηση, να ακολουθήσει τα βήματα και το δρόμο που από τις πρώτες χάραξαν η Μαρία Δαμανάκη.
Πολλά γράφονται κάθε τόσο για την ιστορική μνήμη και τη σημασία της «για να μην επαναλαμβάνουμε τα λάθη του παρελθόντος». Κατά κανόνα όμως αναφερόμαστε σε πολύ παλιότερα γεγονότα, σε πολέμους, προδοσίες και εθνικούς διχασμούς. Κακώς, ξεχνάμε τα πιο πρόσφατα γεγονότα, εκείνα από τα οποία δεν έχει περάσει ούτε καν μισός αιώνας. «Οι μνήμες είναι ακόμη νωπές», συνηθίζουμε να λέμε, και οι αλήθειες στα αλήθεια ενοχλούν, αλλά έτσι παραγνωρίζουμε τη σημασία του σχετικά πρόσφατου παρελθόντος στο σήμερα.
Η κυρία Μοροπούλου λοιπόν, η οποία πριν 46 χρόνια εξεγέρθηκε κατά της Χούντας μαζί με άλλους φοιτητές και νέους, με συνθήματα όπως «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» και καλώντας σε συμπαράσταση όλο το λαό μέσα από το μικρόφωνο του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου, αποφάσισε να συμπεριληφθεί στους υποψήφιους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας στις προσεχείς εκλογές της 7ης Ιουνίου. Έξυπνη κίνηση, η Νέα Δημοκρατία, όπως όλα δείχνουν μέχρι στιγμής τουλάχιστον, θα είναι η νικήτρια των εκλογών, άρα θα εκλέξει αρκετούς βουλευτές, έχοντας και το πλεονέκτημα των 50 εδρών. Μπορεί και η κυρία Μοροπούλου από τον επόμενο μήνα να αποτελεί ένα νέο μέλος του ελληνικού κοινοβουλίου.
Εξαργυρώνει παλιούς αγώνες; Μια μάλλον επιτυχημένη καριέρα στο Πανεπιστήμιο; Ή απλά προσφέρει άλλοθι σε μια (κεντρο)δεξιά κυβέρνηση; Μάλλον όλα αυτά μαζί. Είναι δικαίωμα του καθενός να πολιτεύεται ή να συμμετέχει στην πολιτική με όποιο τρόπο επιθυμεί. Κρίνεται άλλωστε από το λαό για τις επιλογές του. Η έκπληξή μου όμως έγκειται στο πώς θα καταφέρει η κυρία αυτή να συνυπάρξει στο ίδιο κόμμα με ανθρώπους όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης. Πως θα ανεχτεί η κυρία Μοροπούλου να βρίσκεται στο ίδιο κόμμα με δυο γνωστούς αρνητές των νεκρών του Πολυτεχνείου; Τι θα τους απαντήσει όταν θα της μιλάνε για την «ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς που κατασκευάζει ήρωες και νεκρούς»; Πως της φαίνεται που μάλιστα οι δυο προαναφερόμενοι είναι ο πρώτος αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και ο δεύτερος τομεάρχης εσωτερικών, δηλαδή ιδιαίτερα προβεβλημένα στελέχη και μάλιστα πολύ ανώτεροί της στην κομματική ιεραρχία;
Μάλλον θα της είναι αδιάφορο. Γιατί, όπως είπαμε, η κυρία Μοροπούλου, έστω σε αυτή την ηλικία και μετά από αυτή την πορεία ζωής, επέλεξε να παντρευτεί την εξουσία, και μάλιστα στη «δεξιότερη» εκδοχή της. Καταρρίπτοντας μύθους, κατατρώγοντας ότι έχει απομείνει από μια αριστερή αξιοπρέπεια, δεν διστάζει να συνταχθεί με εκείνους που θα έπρεπε κανονικά να έχει αποστομώσει εδώ και χρόνια και να τους έχει βάλει στη θέση τους. Ίσως να ήταν και στρατηγική επιλογή της, ποιος ξέρει; Η δύναμη και η γλύκα της εξουσίας δεν επιτρέπουν τέτοιες διαφοροποιήσεις και εσωτερικούς διχασμούς, όλα αυτά μπαίνουν κάτω από το χαλί όταν βρισκόμαστε μπροστά στο βάζο με το γλυκό.
Προκειμένου να μην φανώ μικροπρεπής, θα ευχηθώ στην κυρία Μοροπούλου «καλορίζικα» για το γάμο της χρονιάς, κι απλά θα αρκεστώ να της υπενθυμίσω ότι τέτοιες συμπεριφορές, δημιουργούν ψυχολογικά στις επόμενες γενιές.
*παλιό αναρχικό σύνθημα
