Covid Diary - Ημέρα #Δύο (Thus Ends)

Πώς έμαθα να σταματήσω να ανησυχώ και να αγαπήσω τις μπαντονέτες στη μύτη

Συμπτώματα: Λίγη ζάλη και τίποτα άλλο
Θερμοκρασία: 36.7
Διάθεση: Θετική (επιτέλους και κάτι θετικό)

Άλλο ένα 24ωρο πέρασε με την αβεβαιότητα να παραχωρεί σταδιακά τη θέση της στη σιγουριά αλλά και στα πειράγματα κάποιων άσπονδων φίλων (θα έρθει η ώρα τους). Το σημερινό covid test, το πέμπτο στη σειρά, ήταν ξεκάθαρα αρνητικό, όπως και τα δύο χθεσινά. Αποφάσισα όμως να κάνω κι ένα μοριακό τεστ, προκειμένου να είμαι 100% σίγουρος ότι δεν κινδυνεύω να μεταδώσω τον ιό σε κάποιον αλλά και να μπορέσω πάλι να επανέλθω με αυτοπεποίθηση στην κοινωνία που τόσο μου έλειψε και της έλειψα.

Έτσι, επισκέφθηκα ένα ιατρικό εργαστήριο και για άλλη μια φορά, την 6η τις τελευταίες ημέρες, έθεσα και τα δυο μου ρουθούνια στη διάθεση της ιατρού που χειριζόταν τις μπαντονέτες με τη χάρη γεωτρυπανιστή που ψάχνει για νερό στο Ξηρόμερο.

Αφού μου επισήμανε δύο ή τρεις φορές ότι θα πρέπει να πληρώσω πριν φύγω από το εργαστήριο (υποθέτω ότι τους επισκέπτονται συχνά ασθενείς με απώλεια μνήμης), η γιατρός με ενημέρωσε ότι τα αποτελέσματα θα είναι έτοιμα σε 24 ώρες. Λίγο πριν φύγω, ευτυχώς θυμήθηκα να πληρώσω.

Ωστόσο δεν περίμενα να περάσουν οι 24 ώρες και πριν λίγο, μπαίνοντας στην ειδική ιστοσελίδα του Υπουργείου Υγείας (α ρε τεχνολογία τι μας κάνεις), εκτύπωσα το πιστοποιητικό του μοριακού ελέγχου, όπου ξεκάθαρα γράφει «Αρνητικό/Negative». Τέτοια χαρά, από τότε που πήρα το  πρώτο μου ενδεικτικό στο νηπιαγωγείο είχα να νιώσω!

Αν και πλέον ήμουν σχεδόν σίγουρος, και ίσως άδικα μπήκα στη διαδικασία του νέου σκαψίματος στη μύτη μου αλλά και το επιπλέον κόστος, τουλάχιστον τώρα ξέρω πέραν πάσης βεβαιότητας ότι από αύριο επιστρέφω ελεύθερα στην περίφημη «κανονικότητα».

Το μόνο που με στενοχωρεί είναι ότι αυτές τις δυόμιση μέρες που έμεινα κλεισμένος στο σπίτι και στο δωμάτιό μου, ούτε εκείνο το άρθρο που έχω παρατήσει στη μέση τελείωσα, ούτε το βιβλίο μου έπιασα στα χέρια μου για να διαβάσω κανένα κεφάλαιο ακόμα. Τουλάχιστον όμως κράτησα έναν στοιχειώδη έλεγχο στα επαγγελματικά μου και τακτοποίησα διάφορες μικροεκκρεμότητες. Κάτι είναι κι αυτό.

Επίσης, με ενοχλεί που τελικά δεν δόθηκε λύση στο μυστήριο των δύο πρώτων αχνών τεστ. Μια ερμηνεία θα μπορούσε να είναι ότι το έπιασα στα τελειώματα, μου είπαν όταν επέμεινα με τις ερωτήσεις μου και στη κινητή μονάδα και στο ιατρικό εργαστήριο, και μάλλον θα συμφωνήσω κι εγώ. Άλλωστε είχα κάνει και τις τρεις δόσεις των εμβολίων, δυο AstraZeneca (τίτλος τιμής στα καφενεία του Αγρινίου, αντρίκιο εμβόλιο) και ένα Pfizer (μεταμοντέρνα πράγματα αυτά) και θέλω να πιστεύω ότι κάποια προφύλαξη θα μου την παρείχαν.

Όπως και να έχει, η σύντομη επαφή μου με τον Covid έφτασε στο τέλος της. Για να τελειώσω όμως με cliffhanger… μήπως να κάνω και ένα τεστ αντισωμάτων τώρα, έτσι, από περιέργεια, να δούμε τι θα βγάλει;

Covid Diary: Ημέρα #Ένα (με ερωτήματα)

To Covid or not to Covid? That is the question.

Συμπτώματα: Ζαλάδα, ελαφρύς πονοκέφαλος, μπούκωμα, μικρή ενόχληση στο λαιμό

Θερμοκρασία: 36.7

Διάθεση: Καλή, με δόσεις ανησυχίας

Ένα 24ωρο αβεβαιότητας και αναγκαστικού εγκλεισμού, μαζί με μια δόση ανησυχίας, συμπληρώνεται από την προηγούμενη ανάρτησή μου. Και μπορεί τότε να είχα αρκετά να πω, απόψε όμως δηλώνω σαφέστατα μπερδεμένος, αφού βεβαιότητα στα δύο covid test που έκανα σήμερα, δεν υπάρχει.

Ακολουθώντας τις προτροπές της φαρμακοποιού, τις οδηγίες του ΕΟΔΥ αλλά και την κοινή λογική, βρίσκομαι από χθες ημι-απομονωμένος στο δωμάτιό μου, κινούμενος με μάσκα στους κοινόχρηστους χώρους του σπιτιού ενώ οι μοναδικές επαφές μου περιορίστηκαν σε τηλέφωνα, μηνύματα και email.

Πέρασα όλο το πρωινό περιμένοντας να μεσημεριάσει για να πάω στην Παλιά Λαχαναγορά του Αγρινίου όπου διεξάγονται καθημερινά τεστ από Κινητή Ομάδα Υγείας. Αφού εξήγησα στο υγειονομικό προσωπικό τον λόγο που θέλω να εξεταστώ, έδωσα τα στοιχεία μου και έγινε η λήψη του δείγματος, περίμενα υπομονετικά να περάσει το απαραίτητο τέταρτο της ώρας. Μόνο που το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που περίμενα: «Το τεστ είναι αρνητικό αλλά μάλλον επειδή είστε στην αρχή της νόσησης, μιας και έχετε και τα συμπτώματα…». Η σύσταση ήταν για καραντίνα και επανάληψη σε 24 ώρες, οπότε επέστρεψα και πάλι σπίτι, δυστυχώς με περισσότερη ανησυχία απ’ ότι είχα ξεκινήσει.

Το ενδιαφέρον είναι ότι εν τω μεταξύ τα συμπτωματάκια μου άρχισαν να γίνονται κάτι τις πιο έντονα, ενώ σε αυτά ήρθε να προστεθεί και ένα ελαφρύ μπούκωμα καθώς και μια ενόχληση ψηλά στο λαιμό, σαν ένας πολύ ήπιος πονόλαιμος. Ωστόσο το θερμόμετρο, που περνούσε πλέον περισσότερο χρόνο στον κόρφο μου παρά στο κομοδίνο, επέμενε σταθερά: 36,7.

Τι στο καλό..;

Πιστεύοντας, όπως αποδείχθηκε εντελώς λανθασμένα, ότι θα κατάφερνα να δώσω ένα τέλος στην αγωνία μου, άνοιξα και πάλι το κουτί με τα self-test για να κάνω άλλο ένα κατά το βραδάκι. Ακολουθώντας τις συμβουλές κάποιων φίλων, «εμπλούτισα» το δείγμα της μπαντονέτας συλλέγοντας υλικό και από το εσωτερικό των μάγουλών μου. Εκτελώ τη διαδικασία και περιμένω.

Το χαρτάκι αρχίζει να μωβίζει σιγά-σιγά. Περνόντας από τη νοητή γραμμή του «Τ» κοντοστέκεται. Εδώ κάτι ύποπτο συμβαίνει. Λες και υπάρχει ένα φυσικό εμπόδιο, κάνει μια προσποίηση και περνά από το κάτω μέρος. Το μωβ συνεχίζει να εξαπλώνεται, έχοντας αφήσει πίσω του μια λεπτή λευκή γραμμή ακριβώς κάτω από το διαβόητο «Τ». Λίγα δευτερόλεπτα ακόμα όμως και όλο το χαρτάκι έχει γίνει μωβ σαν κρεμμυδάκι, αφού μετά από λίγο ακόμη και η λευκή γραμμούλα γεμίζει. Πλέον είμαι σίγουρος ότι θα έχουμε αποτέλεσμα.

Αμ δε. Για άλλη μια φορά, τζίφος.

Μοιραία, αρχίζουν τα ερωτηματικά.

- Μην είμαι κατά φαντασίαν ασθενής;

- Μην έχω πέσει θύμα παγκόσμιας πλεκτάνης των Big Pharma;

- Μην έπεσα σε τζούφια τεστ;

- Μην είχαν τελικά δίκιο και στο φαρμακείο και στον ΕΟΔΥ που μου έλεγαν ότι είναι νωρίς ακόμα για τα τεστ;

- Μη και δεν είναι Covid και είναι τίποτα άλλο, οπότε τζάμπα κάθομαι μέσα στο σπίτι και κρατάω την οικογένειά μου μακριά;

Ερωτήματα. Ερωτήματα δίχως απαντήσεις. Πολύ φοβάμαι ότι ετούτη η ανάρτησή μου όχι μόνο δεν θα πιάσει τις περίπου 700 λέξεις τις χθεσινής, αλλά ούτε καν θα καταφέρει να σταθεί στο ύψος των προσδοκιών που δημιούργησε.

Χρειάζεται ψυχραιμία και πλάνο.

Α) Απόψε, παρακολουθώ με το θερμόμετρο

Β) Αύριο, κάνω άλλο ένα τεστ

Αν το αυριανό είναι θετικό, θα ξέρω. Αν είναι αρνητικό όμως; Παίρνω deponάκι για τα συμπτώματα και το ξεχνάω ή πάω για μοριακό, για να διαλυθεί κάθε αμφιβολία;

Ερωτήματα, ερωτήματα…

Covid Diary: Ημέρα Μηδέν

Οι τρεις αποφάσεις

Συμπτώματα: Ήπια ζαλάδα
Θερμοκρασία: 36.7
Διάθεση: Καλή

Μετά από δυο χρόνια επιτυχούς αποφυγής του COVID-19, μάλλον έφτασε και η δική μου ώρα. Μπορεί όμως και όχι…

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Τα συμπτώματα ήπιας ζαλάδας, “I am feeling rather light-headed I’d say”, με οδήγησαν χθες το απογευματάκι στο να κάνω ένα self-test, από εκείνα που είχα προμηθευτεί προ μηνών από το φαρμακείο για όλη την οικογένεια. Άλλωστε, μάλλον ήμουν και ο μόνος στο σπίτι που αξιοποιούσα από κανένα που και που για να πάρω μια δόση αυτοεπιβεβαιωσης ότι ακόμη αντιστέκομαι στην πανδημία.

Η ένδειξη ήταν ξεκάθαρα αρνητική, ακόμη και μετά από αρκετή ώρα, οπότε μετά χαράς συνόδευσα την αδερφή μου και το γαμπρό μου αλλά και τα δυο υπέροχα διδυμάκια ανηψάκια μου σε μια μικρή βόλτα στο βραδινό Αγρίνιο. Μάλιστα, χαρακτηριστικά, ξέχασα να πάρω ακόμη και μάσκα μαζί μου, η οποία ούτως ή άλλως είναι προαιρετική στους ανοικτούς χώρους. Τη βόλτα ακολούθησε επίσκεψη μετά οινοποσίας σε σπίτι φίλων, η οποία παραλίγο να μετατραπεί σε κανονική αρμένικη βίζιτα (very politically incorrect) από πλευράς μου αφού, κουβέντα στη κουβέντα, ήταν περασμένες δύο όταν πλέον επέστρεψα σπίτι μου.

Μόλις μπαίνω μέσα όμως, διαπιστώνω ότι με περίμενε απειλητικά το self-test επάνω στο έπιπλο της παπουτσοθήκης, αφού είχα ξεχάσει να το πετάξω φεύγοντας. Καθώς το παίρνω στα χέρια μου όμως, για να το πετάξω επιτέλους, κάτι δεν μου άρεσε. Σαν να αχνοφαίνονταν μια γραμμούλα ακόμη και το κρασί που είχα καταναλώσει σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογούσε να τα βλέπω διπλά… Βρε λες;

Το κοιτάζω από εδώ, το κοιτάζω από εκεί, στο φως, πάνω, κάτω, προσπαθώ να το φωτογραφίσω και με το κινητό, και ναι, μπορείς να πεις ότι κάπου εκεί δίπλα στο «T», σα να διακρίνεται μια γκριζο-μαύρη γραμμή. Προβληματίζομαι αλλά όχι και τόσο ώστε να χάσω τον ύπνο μου. Όταν το πρωί επανέρχεται στη μνήμη μου, αποφασίσω να πεταχτώ μέχρι το πλησιέστερο φαρμακείο για να κάνω ένα επαναληπτικό τεστ. Ο φόρτος εργασίας όμως δεν με αφήνει. Το ξεχνάω και πάλι μέχρι το απόγευμα σήμερα, που εκείνη η επίμονη ζάλη έρχεται να μου το θυμίσει εκ νέου.

Μιας λοιπόν και είμαι στη γύρα για διάφορες δουλειές, πλησιάζω στο πρώτο φαρμακείο και αφού εξηγώ την ιδιαιτερότητα της περίπτωσής μου στην όμορφη φαρμακοποιό (ξέρω ότι κάποιοι θα ισχυριστούν ότι όλη η ύπαρξή μου είναι μια ιδιαιτερότητα, αλλά θα επιλέξω να τους αγνοήσω) ανέχομαι τη μπαντονέτα και στα δυο μου ρουθούνια. Άλλωστε η κοπέλα δεν μου αφήνει και πολλά περιθώρια όταν της δείχνω τη φωτογραφία του δικού μου τεστ. «Για να φαίνεται έστω κι αμυδρά, μάλλον είναι…», μου λέει.

Ομοίως και το δικό της τεστ όμως, αρνείται να μιλήσει ξεκάθαρα. «Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι». Σιβυλλικά πράγματα. Πρόταση της φαρμακοποιού: επανάληψη του τεστ αύριο. Κι εγώ θα επαναλάβω ότι όταν αφαίρεσε τη μάσκα της, ήταν ακόμη ομορφότερη.

Έτσι λοιπόν έφτασε η ώρα να λάβω κάποιες σοβαρές αποφάσεις.

Πρώτον: Δεν μπαίνω σε ψευτοδιλήμματα αν είναι κορονοϊός, κορωνοϊός ή κοροναϊός. Όχι μόνο η ετυμολογία δεν μου λέει τίποτα, αλλά αρνούμαι να παλεύω με το Word και τα διαλυτικά του. Εφεξής COVID-19, COVID για τους φίλους. Στην τελική, είναι international και καταλαβαινόμαστε όλοι πανταχόθεν.

Δεύτερον: Η σημερινή ημέρα χαρακτηρίζεται επισήμως ως «Ημέρα Μηδέν», κατά το «ασθενής μηδέν». Έτσι σε περίπτωση που αύριο το τεστ πάψει να μιλά με γρίφους και πει ένα ξεκάθαρο «αρνητικό», τι είχαμε, τι χάσαμε, μια μηδενική ημέρα. Αν, αντιθέτως, οι γραμμές είναι διπλές κι αυτό δεν οφείλεται σε μέθη η κάποια άλλη πάθηση των οφθαλμών μου, ξεκινάμε κανονικά με την πρώτη ημέρα της νόσησης and counting.

Τρίτον: Για ψυχολογικούς, και όχι μόνο, λόγους, όπως και να έχει, θα το θεωρήσω μια προσωπική επιτυχία. Μια παγκόσμια πανδημία COVID-19 (είδατε που χρειάζεται και πως εφαρμόζεται η Απόφαση #1;), συνεχώς επαφή με πλήθος ανθρώπων καθημερινά για επαγγελματικούς και προσωπικούς λόγους, και κατάφερα να το τρενάρω δυο ολόκληρα χρόνια. Μπορεί να μην του γλίτωσα στο τέλος, αλλά τον δυσκόλεψα τον κερατά! Άσε που ακόμη, επαναλαμβάνω, δεν ξέρουμε 100%. Θα δείξει, υπομονή!

Ες αύριον λοιπόν η συνέχεια. Μείνετε συντονισμένοι!