07 Απριλίου 2022

Covid Diary - Ημέρα #Δύο (Thus Ends)

Πώς έμαθα να σταματήσω να ανησυχώ και να αγαπήσω τις μπαντονέτες στη μύτη


Συμπτώματα: Λίγη ζάλη και τίποτα άλλο
Θερμοκρασία: 36.7
Διάθεση: Θετική (επιτέλους και κάτι θετικό)

Άλλο ένα 24ωρο πέρασε με την αβεβαιότητα να παραχωρεί σταδιακά τη θέση της στη σιγουριά αλλά και στα πειράγματα κάποιων άσπονδων φίλων (θα έρθει η ώρα τους). Το σημερινό covid test, το πέμπτο στη σειρά, ήταν ξεκάθαρα αρνητικό, όπως και τα δύο χθεσινά. Αποφάσισα όμως να κάνω κι ένα μοριακό τεστ, προκειμένου να είμαι 100% σίγουρος ότι δεν κινδυνεύω να μεταδώσω τον ιό σε κάποιον αλλά και να μπορέσω πάλι να επανέλθω με αυτοπεποίθηση στην κοινωνία που τόσο μου έλειψε και της έλειψα.

Έτσι, επισκέφθηκα ένα ιατρικό εργαστήριο και για άλλη μια φορά, την 6η τις τελευταίες ημέρες, έθεσα και τα δυο μου ρουθούνια στη διάθεση της ιατρού που χειριζόταν τις μπαντονέτες με τη χάρη γεωτρυπανιστή που ψάχνει για νερό στο Ξηρόμερο.

Αφού μου επισήμανε δύο ή τρεις φορές ότι θα πρέπει να πληρώσω πριν φύγω από το εργαστήριο (υποθέτω ότι τους επισκέπτονται συχνά ασθενείς με απώλεια μνήμης), η γιατρός με ενημέρωσε ότι τα αποτελέσματα θα είναι έτοιμα σε 24 ώρες. Λίγο πριν φύγω, ευτυχώς θυμήθηκα να πληρώσω.

Ωστόσο δεν περίμενα να περάσουν οι 24 ώρες και πριν λίγο, μπαίνοντας στην ειδική ιστοσελίδα του Υπουργείου Υγείας (α ρε τεχνολογία τι μας κάνεις), εκτύπωσα το πιστοποιητικό του μοριακού ελέγχου, όπου ξεκάθαρα γράφει «Αρνητικό/Negative». Τέτοια χαρά, από τότε που πήρα το  πρώτο μου ενδεικτικό στο νηπιαγωγείο είχα να νιώσω!

Αν και πλέον ήμουν σχεδόν σίγουρος, και ίσως άδικα μπήκα στη διαδικασία του νέου σκαψίματος στη μύτη μου αλλά και το επιπλέον κόστος, τουλάχιστον τώρα ξέρω πέραν πάσης βεβαιότητας ότι από αύριο επιστρέφω ελεύθερα στην περίφημη «κανονικότητα».

Το μόνο που με στενοχωρεί είναι ότι αυτές τις δυόμιση μέρες που έμεινα κλεισμένος στο σπίτι και στο δωμάτιό μου, ούτε εκείνο το άρθρο που έχω παρατήσει στη μέση τελείωσα, ούτε το βιβλίο μου έπιασα στα χέρια μου για να διαβάσω κανένα κεφάλαιο ακόμα. Τουλάχιστον όμως κράτησα έναν στοιχειώδη έλεγχο στα επαγγελματικά μου και τακτοποίησα διάφορες μικροεκκρεμότητες. Κάτι είναι κι αυτό.

Επίσης, με ενοχλεί που τελικά δεν δόθηκε λύση στο μυστήριο των δύο πρώτων αχνών τεστ. Μια ερμηνεία θα μπορούσε να είναι ότι το έπιασα στα τελειώματα, μου είπαν όταν επέμεινα με τις ερωτήσεις μου και στη κινητή μονάδα και στο ιατρικό εργαστήριο, και μάλλον θα συμφωνήσω κι εγώ. Άλλωστε είχα κάνει και τις τρεις δόσεις των εμβολίων, δυο AstraZeneca (τίτλος τιμής στα καφενεία του Αγρινίου, αντρίκιο εμβόλιο) και ένα Pfizer (μεταμοντέρνα πράγματα αυτά) και θέλω να πιστεύω ότι κάποια προφύλαξη θα μου την παρείχαν.

Όπως και να έχει, η σύντομη επαφή μου με τον Covid έφτασε στο τέλος της. Για να τελειώσω όμως με cliffhanger… μήπως να κάνω και ένα τεστ αντισωμάτων τώρα, έτσι, από περιέργεια, να δούμε τι θα βγάλει;