Ο επισκέπτης από το χωριό

*βασισμένο σε αληθινή ιστορία

Η μονοκατοικία στη Χατζοπούλου

Η πρωινή νωχελική διάθεση διακόπηκε από το ξαφνικό «ντριν» του κουδουνιού της εξώπορτας.

- «Άσε Μαρία, θα πάω εγώ!», φώναξε η μαυροφορεμένη γιαγιά και σηκώθηκε να πάει να ανοίξει την πόρτα.

Ένα ευγενικός και γλυκομίλητος κύριος, ντυμένος με ένα σκούρο κουστούμι με ένα κόκκινο γαρύφαλλο στο πέτο του, στεκόταν χαμογελαστός στην είσοδο.

- «Καλημέρα», είπε με ενθουσιασμό, «ήρθα να σας καλέσω στον γάμο!»

Η γιαγιά μου τον κοίταξε με απορία, διακατεχόμενη από μια μικρή δυσπιστία.

«Κάποιος συγγενής από το χωριό θα είναι», σκέφτηκε, «αλλά ποιος να είναι τώρα αυτός και δεν τον θυμάμαι καθόλου;»

- «Περάστε...», του είπε με δισταγμό και νιώθοντας μια ελαφριά ντροπή που δεν πήγαινε το μυαλό της στο ποιος συγγενής ήταν αυτός που ήρθε τόσο δρόμο να μοιραστεί μαζί μας τη χαρά του γάμου του κι εκείνη δεν είχε την παραμικρή ιδέα αν ήταν κάποιος κουμπάρος ή ξεχασμένος βαφτισιμιός ή από κάποιο από τα σόγια, το δικό της ή του μακαρίτη του άντρα της.

Άλλωστε, την δεκαετία του ’80, δεν ήταν καθόλου ασυνήθιστο να δέχεσαι ξαφνικές επισκέψεις στο σπίτι από συγγενείς και γνωστούς οι οποίοι «κατέβαιναν» στην πόλη για τις δουλειές τους και τα ψώνια τους και ερχόταν επί τη ευκαιρία να πουν κι ένα «γεια».

Οι σχέσεις, ελάχιστα εξαρτιόταν από τον βαθμό συγγένειας, αφού ο «ξάδερφος» ήταν εξίσου «ξάδερφος» ήταν πρώτος είτε τρίτος, ενώ η κουμπαριά ισοδυναμούσε με εξ αίματος συγγένιο, αναγνωρισμένο εξίσου από Θεό κι ανθρώπους.

Ο άγνωστος ξένος, μπήκε ευθείς στο χωλ και προχώρησε προς το μικρό δωμάτιο που χρησίμευε σαν καθιστικό της οικογένειας Καρακώστα, λες και είχε έρθει πολλές φορές μουσαφίρης στο σπίτι και το γνώριζε καλά.

- «Κάλεσα και τον Μητσοτάκη και τον Παπανδρέου επίσης!», αναφώνησε εκείνος περιχαρής, με την γιαγιά-Αθανασία να γουρλώνει έκπληκτη τα μάτια της.

- «Θα είναι όλοι εκεί, πολύς κόσμος, για τον γάμο μου με την Μαρία, και φυσικά σας περιμένω κι εσάς!», συνέχισε απτόητα ο ξένος.

Πλέον όμως, ήταν αργά και το... λάθος είχε γίνει.

Το συναίσθημα ντροπής, άρχισε να παραχωρεί τη θέση τους σταδιακά σε αυτό του φόβου. Εξάλου ήταν δυο γυναίκες μόνες με ένα παιδί στο σπίτι, αφού ο πατέρας μου, ως ναυτικός, έλειπε σε κάποιο από τα μακρινά του ταξίδια.

Από την άλλη όμως, το παρουσιαστικό του αγνώστου, καθόλου απειλητικό δεν έμοιαζε. Ίσα-ίσα που θα μπορούσες να υποθέσεις ότι φαινόταν σαν να ήταν μέλος της οικογένειας.

Με τις σκέψεις αυτές, η γιαγιά μου συνόδευσε τον ακάλεστο επισκέπτη στο καθιστικό, εκεί όπου βρισκόμουν κι εγώ προσποιούμενος πως τάχα τρώω το πρωινό μου.

Η μητέρα μου εμφανίστηκε απορημένη από την κουζίνα, σκουπίζοντας τα χέρια στην ποδιά της.

- «Μαρία θα μας φτιάξεις έναν καφέ, να τα πω εγώ λίγο εδώ με τον... συγγενή που ήρθε από το χωριό;», είπε η γιαγιά μου.

- «Ναι, βέβαια», απάντησε εκείνη. «Πώς τον πίνετε τον καφέ σας…;»

- «Γλυκός θέλω να είναι, σαν την Μαρία μου!», αποκρίθηκε εκείνος.

Προτού αποχωρήσει όμως για να βάλει το μπρίκι στο γκαζάκι, η μητέρα μου δεν παρέλειψε να μου ρίξει μια ματιά γεμάτη νόημα, που ακόμη δεν είχα φάει το πρωινό μου, φέτες ψωμί με βιτάμ και μέλι κι ένα ποτήρι γάλα, σταθερή διατροφική αξία στη ζωή μου εδώ και περισσότερα από 40 χρόνια.

Το νόημα του βλέμματος δεν ήταν άλλο φυσικά από το «τώρα που είναι ο ξένος εδώ, κανόνισε να μην φας το φαγητό σου και να μας κάνεις ρεζίλι ότι δεν τρως» και, καταλαβαίνοντας πολύ καλά τη ματιά της μάνας, έδωσα μια δαγκωνιά ακόμη στη φέτα του ψωμιού.

Οι καφέδες, ελληνικοί βεβαίως αφού άλλος καφές δεν υπήρχε και η σχετική ερώτηση θα ήταν περιττή, ήταν σύντομα έτοιμοι και η γιαγιά μου κάθισε με τον άγνωστο που είχε εξάψει την περιέργεια όλων μας, να τα πουν.

- «Από το χωριό είπατε ότι ήρθατε;», τον ρώτησε δήθεν εκείνη που τόση ώρα πάλευε να θυμηθεί αν και από που τον ξέρει.

- «Ποιο χωριό καλέ; Εδώ, από το Αγρίνιο είμαι και μεθαύριο την Κυριακή στις 16:00, παντρεύομαι την Μαρία! Θα έρθει και ο Μητσοτάκης και ο Παπανδρέου, δεν θυμάσαι που σου το είπα;», της απάντησε εκείνος.

- «Είμαι ο Ιάσωνας και παντρεύομαι την Μαρία, ήρθα να σας δώσω τα καλέσματα!», συνέχισε ο έως τότε ανώνυμος ξένος.

Με το θάρρος που της έδωσε το γεγονός ότι πλέον είχε τουλάχιστον ένα όνομα να πιαστεί, η γιαγιά μου δεν δίστασε να πιάσει το ψιλοκούβεντο μαζί του και να μάθει όλα τα σχέδιά του για το μυστήριο που θα τελούνταν την προσεχή Κυριακή, καταλαβαίνοντας ότι απέναντί της έχει έναν άνθρωπο από τον οποίο δεν είχε τίποτα να φοβηθεί.

Για χρόνια, ο Ιάσωνας τριγύριζε χαμογελαστός πέριξ της Χατζοπούλου, με το χαρακτηριστικά υπερμεγέθες ρολόι με ξυπνητήρι κρεμασμένο στο λαιμό του για να μην ξεχαστεί και δεν φτάσει έγκαιρα στο γάμο του με την Μαρία, προσκαλώντας καλοπροαίρετα στο μυστήριο όποιον συναντούσε μπροστά του.

Μπορεί ο δυστυχής να μην πήρε ποτέ για νύφη την αγαπημένη του, αφού μπήκαν τα σόγια στη μέση και δεν επέτρεψαν να γίνει αυτός ο γάμος, έτσι τουλάχιστον λέγαν στη γειτονιά, η οικογένεια Καρακώστα όμως απέκτησε έναν τακτικό επισκέπτη που κάθε τόσο μας χτύπαγε την πόρτα για να μας δώσει τα καλέσματα, να πιεί τον καφέ του μαζί μας και να μας περιγράψει με κάθε λεπτομέρεια το πώς φανταζόταν την πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής του!

ASEP over v1.1

Day One Patch: Για να υπάρχει συνέπεια ως προς τα γραφόμενα

και προκειμένου να διορθωθούν λάθη και παραλείψεις,

το κείμενο έχει αναβαθμιστεί στην έκδοση 1.1

Ένας διαγωνισμός του ΑΣΕΠ σαν κακό video game*

Αν και μου έχουν πει επανειλημμένα ότι είναι λάθος να παρομοιάζω μεταξύ τους ανόμοια πράγματα και καταστάσεις, εγώ εξακολουθώ να το κάνω. Και με μια δόση ειρωνείας αναμειγμένης με μπόλικη αγανάκτηση, ίσως και ορισμένα ψήγματα χιούμορ, θα το κάνω για άλλη μια φορά. Εξάλλου, όλο αυτό το πάρε-δώσε εδώ κι ένα χρόνο με το Ανώτατο Συμβούλιο Επιλογής Προσωπικού (sic), μου μοιάζει λίγο με ένα «κακό» βιντεοπαιχνίδι. Ένα από αυτά τα ανολοκλήρωτα overhyped παιχνίδια που κυκλοφορούν όλο και πιο συχνά τώρα τελευταία διαψεύδοντας τις προσδοκίες όσων ασχολήθηκαν μαζί τους. Μόνο που το συγκεκριμένο «παιχνίδι» δεν το παίζεις, σε παίζει. Με τα νεύρα σου, με την αξιοπρέπειά σου, με την υπομονή και την αντοχή σου. Με το εργασιακό σου μέλλον να κρέμεται ακόμα και από ένα κορώνα-γράμματα.

Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή. Παλιότερα, ήταν γνωστό ότι αν ήθελες να προσληφθείς στον δημόσιο τομέα, «αξιοκρατικά» και καλά, έπρεπε να περάσεις μέσα από τον κόσμο του ΑΣΕΠ. Το σύστημα ήταν απλό: με κάθε πίστα, εμ, συγγνώμη, με κάθε «χαρτί» που θα αποκτούσες, θα έπαιρνες κάποιους πόντους. Τους αποκαλούμε «μόρια» για κάποιο λόγο, αλλά στην πραγματικότητα είναι πόντοι, όπως στα παιχνίδια. Δηλαδή, και το γκολ στο ποδόσφαιρο πόντος είναι αν το σκεφτείς, όπως και τα καλάθια στο μπάσκετ κοκ. Απλά εκεί κάναμε ίσως καλύτερες λεκτικές επιλογές, αντί του ατυχούς «μόρια».

Επανέρχομαι λοιπόν. Πόντοι ή μόρια για κάθε χαρτί, πόντοι για κάθε μήνα προϋπηρεσίας και μερικές φορές bonus points σύμφωνα με ορισμένα κριτήρια που μπορεί να έθετε ή και μη η κάθε προκήρυξη. Απλό σύστημα, δοκιμασμένο στο χρόνο, κατανοητό και αποδεκτό από τον καθένα που είχε όνειρο ζωής το δημόσιο ή απλά ήθελε να κρατά και μια ακόμη πόρτα ανοικτή βρε αδερφέ.

Κάνεις high-score; Βάζεις το όνομά σου στον πίνακα με τα credits και διορίζεσαι. Αλλιώς, ρίχνεις πάλι κέρμα και πατάς το continue.

Έλα μου ντε όμως που το σύστημα αυτό, το καλό και δοκιμασμένο, δεν άρεσε σε όλους και αποφάσισαν να το αναθεωρήσουν. Ή να του αλλάξουν τα φώτα, αν θέλετε.

Και πάτησαν reset.

Τώρα λέει, θα δίνεις εξετάσεις για να διορίζεσαι. Ότι ήξερες να το ξεχάσεις. Θα περνάς από κάτι σαν tutorial, πριν ξεκινήσεις το campaign του παιχνιδιού. Κι αν δεν το βγάλεις, θα σου ξαναδώσουμε ευκαιρία μελλοντικά, μην ανησυχείς. Χωρίς tutorial όμως, ούτε την πρώτη πίστα του Δημοσίου δεν βλέπεις.

Και να ‘σου 100.000+ νοματαίοι (και νοματαίισσες) να δίνουν γραπτές εξετάσεις στον ΑΣΕΠ. Δεν τους έφταναν τα χρόνια που φάγαν στα έδρανα και στα θρανία, οι δεκάδες, μη σου πω εκατοντάδες φορές που εξετάστηκαν για να περάσουν πανελλήνιες, σχολή, μαθήματα κορμού και αλυσίδες, εργασίες και πτυχιακές, να κάνουν και στο καπάκι μεταπτυχιακό και διδακτορικό και δεύτερο πτυχίο άμα λάχει, να δίνουν Αγγλικά και Γαλλικά, τα προφίσιενσι και τα σορμπόν, και τα άλλα τα ακαταλαβίστικα (σε εμένα τουλάχιστον) τα Γερμανικά, και Σπανιόλικα και Ιταλικά, και τα κομπιούτερς και τα ι-σι-ντι-ελ και ένα σωρό άλλο πτυχία και διπλώματα αμφιβόλου ποιότητας και πατρότητας «αναγνωρισμένα όμως από τον ΑΣΕΠ», και να μαζεύουν προϋπηρεσία σε οκτάμηνα και δίμηνα και ΣΟΧ και ωχ και 3 τέρμινα ακόμα.

Όχι, δεν μας κάνει είπαμε. Reset και tutorial.

Κι άντε τώρα στα γεράματα ξαναμάθε γέρο γράμματα. Ξέχνα αυτά που ήξερες και άσε σπίτι και οικογένεια και δουλειά, και κάτσε διάβασε να μάθεις τι είναι το ΑΕΠ και τι τα πόδια της καμήλας, κι αν τα τρίγωνα γίνονται τετράγωνα και βελάκια και κουτάκια, αν ένα κι ένα κάνει δύο ή έντεκα, και τι θα κάνεις άμα σκάσει στο ΚΕΠ ηλικιωμένος πολίτης με άνοια κι εσύ έχεις τον κόσμο ουρά και το φωτοτυπικό είναι χαλασμένο και ο προϊστάμενος με άδεια.

Chaotic.

Αλλά άντε, με λίγη λογική και λίγη σκέψη, δεν είμαστε και τίποτα χαζοί, 15 στραπατσόχαρτα είχαμε μαζέψει μέχρι τώρα και κοντεύαμε για το απόλυτο record 84/84 των μηνών, μαυρίζεις τα κυκλάκια σαν να παίζεις Κίνο, περνάς και το intro.

Με ποσοστό επιτυχίας που με το ζόρι φτάνει το 14% (το 41% αντεστραμμένο, σημαδιακό;) δικαίως θεωρείς τον εαυτό σου elite (31337, για τους ομιλούντες την Leetspeak). Ίσως και «καλύτερο» από τους συναδέλφους σου που ακριβώς τα ίδια προσόντα με εσένα και στην ίδια ταλαιπωρία έχουν υποστεί, αλλά βρε αδερφέ, εκείνη τη μέρα δεν γράψανε τόσο καλά, να τους σκοτώσουμε; Κοινωνικοί αυτοματισμοί είναι αυτοί. Οι «άριστοι» από μπροστά και οι άλλοι από πίσω, με νέα μέτρα και σταθμά κάθε φορά του ποιος είναι ποιος. Διαίρει και βασίλευε.

Από Δημόσιος wanabe λοιπόν, είσαι με το ένα πόδι Δημόσιος for ever, για να θυμίσω και ένα από τα καλύτερα κομμάτια των Ημισκουμπρίων.

Όχι φιλαράκι, μην κάνεις όνειρα ακόμα.

Θα περιμένεις τη σειρά σου.

Γιατί μπορεί να τους πήρε δυόμιση μήνες να μετρήσουν τις κουκίδες στο χαρτί σου, αυτό βρε που τα μηχανάκια του ΟΠΑΠ το κάνουν σε μισό δεύτερο όταν scanάρουντα δελτία από το «Πάμε Στοίχημα», μπορεί να δώσαν free points για να μπαλώσουν τις δικές τους αστοχίες και αβλεψίες και κακοσυντηρημένα σχολικά φωτοτυπικά, αλλά όλα αυτά δε σημαίνουν κιόλας ότι το σύστημα είναι και έτοιμο να σε δεχθεί κοντά του.

Θα περιμένεις την προκήρυξη.

Φαντάσου να ανοίγεις PC/κονσόλα, να bootάρεις το game, να βλέπεις cinematic intro, όλα καλά, να περνάς και το tutorial στο hard και να περιμένεις το update για να παίξεις επιτέλους. Κι αυτό να είναι GB ολόκληρα. Και να κατεβαίνει με PSTN. Θυμάσαι; Εμ βέβαια θυμάσαι, για να δίνεις ΑΣΕΠ, έζησες κι εποχές PSTN.

Βέβαια, το πράγμα και κάπου δικαιολογείται. Είχαμε βλέπετε εκλογές.

Και μπορεί η όλη φάση λίγο-πολύ να έγινε για να πάνε κάποιοι στις εκλογές με «άλλο αέρα», πιο «μοντέρνο και προοδευτικό»  αλλά οι ίδιες οι εκλογές αποτέλεσαν και το firewall που έκοψε το download.

Θα περιμένεις την προκήρυξη είπαμε.

Γιατί αν την βγάλουμε τώρα, θα πας και θα την κάνεις.

Αν την βγάλουμε όμως… μετά, θα δώσουμε την ευκαιρία σ’ αυτούς που στήσανε ολόκληρη βιομηχανία με μαθήματα μέσω zoom/skype/webex και εξ και ξερός τους, με φωτοτυπίες και σημειώσεις γραμμένες στο πόδι και «καθηγητές» ξερόλες που θα σε μάθαιναν τα μυστικά του «Διορισμός Τώρα» να στήσουν και δεύτερη βιομηχανία. Του επιχειρείν το κάγκελο.

Δημιουργία μητρώου, συμπλήρωση μητρώου, έλεγχος μητρώου, επανέλεγχος μητρώου, συμπλήρωση κωδικών, επίκληση από το μητρώο, υποβολή αίτησης, και η ευχή για «γρήγορο διορισμό» δώρο, προσφορά του καταστήματος.

Έτσι είπαμε αρχικά για Αύγουστο, μετά σκεφτήκαμε τα μπάνια του λαού και είπαμε για Σεπτέμβριο, μετά λέμε τώρα δεν γίνεται, τον άλλο μήνα έχουμε δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, μετά είπαμε ότι τώρα είναι Νοέμβριος, δεν μας αρέσει σαν μήνας, Χριστούγεννα θα το κάνουμε.

Τότε έχει όρεξη ο κόσμος να κάθεται με τις ώρες μπροστά τον υπολογιστή να παίζει με το μέλλον του σαν τζογαδόρος, προσέχοντας μη τυχόν και αντί για το προφίσιενσι επισυνάψει το μεταπτυχιακό και χάσει το διορισμό στη θέση τη καλή και βρεθεί μονάχος σε ακριτικό ΚΕΠ να εξυπηρετεί παππούδες με αρχή άνοιας και τον προϊστάμενο μονίμως σε άδεια.

Κι αν πριν είχαμε διαδικασία Κίνο, στο main game παίζουμε κανονικά ρουλέτα.

Φορείς που δεν τους ξέρει η μάνα τους, ακαταλαβίστικα εργασιακά αντικείμενα, κωδικοί για το πτυχίο, κωδικοί για την ειδικότητα, κωδικοί για τη θέση, κωδικοί για το δικαιολογητικό και κωδικοί επί κωδικών γενικά, πτυχία και προσοντολόγια ανάκατα, εσύ μπαίνεις - εσύ δεν μπαίνεις να σου λέει, και δώσε και 3 ευρώ για το DLC, το παράβολο ντε, χωρίς αυτό δεν φτάνεις τελευταίο level.

Κι εκεί που νομίζεις ότι τα έχεις βάλει σε μια σειρά, ότι το έχεις, ότι έχεις μάθει τα controls και είσαι έτοιμος για όλα, έρχεται το crash και χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου και το keyboard κάτω από τα χέρια σου.

Σαν κακό videogame, το είπαμε και στην αρχή.

Θα φτύσεις αίμα για να το παίξεις.

Θα ξεσκιστείς για να το μάθεις.

Αλλά αυτό, δεν θα σου κάνει και πάλι το χατίρι.

Θα σου κρασάρει εκεί που δεν το περιμένεις.

Θα σου bugάρει το inventory και θα σου ανακατέψει το spell book.

Απατσάριστο, ανέτοιμο, αλλά κατά τα άλλα, «Ελλάδα 2.0».

Αφού δεν το σηκώνει ο server το multiplayer και crashάρει, τι πας να μου πουλήσεις το πόσο μπροστά και προχώ είσαι που εδώ κι ένα χρόνο ταλαιπωρείς ανέργους και εργαζόμενους ακόμα, πουλώντας ελπίδα;

Άντε, πάρε κι ένα-δυο bonus rounds, σαν free spins δες το, μπας και μπορέσεις κι εσύ να «βγάλεις» τον τελικό κακό, το final boss, που δεν είναι άλλος από την ίδια την πλατφόρμα του ΑΣΕΠ.

Το έκανες; Τα κατάφερες;

Μπράβο. Congratulations αλά Tetris. GG! (Good Game, για τους μη-gamers αναγνώστες)

Αλλά ο διορισμός, μπορεί να είναι και σε μια άλλη προκήρυξη, σαν την πριγκίπισσα του Super Mario που όλο τρέχει και πηδάει και τρώει τα μανιτάρια του αλλά και πάλι δεν την φτάνει.

Γιατί σε αυτή την προκήρυξη, δεν θέλαμε τελικά εσένα.

Δεν μας έκανε το πτυχίο σου.

Ε μα ήρθατε και όλοι εσείς οι ΠΕ/ΤΕ ειδικότητας τάδε και δείνα, εμείς 5-6 θέλουμε από εσάς, Τι σχολή είναι αυτή που πήγατε και βγάλατε, και μου θέλετε και διορισμό!

Ξέχασες και το παράβολο απλήρωτο.

Έβαλες στο max τα settings και κόλλησε το σύστημα και σε πέταξε έξω.

Αλλά δεν πειράζει, μην ανησυχείς, σε δύο χρόνια, θα κυκλοφορήσει το sequel.

Και όσοι ξεχάσουν τα bad reviews και τα «1 star», θα είναι καταδικασμένοι να το ξαναπληρώσουν και να το ξαναζήσουν.

Όποιος θέλει να γίνει δημόσιος, αυτό το παιχνίδι πρέπει να παίξει.

Όλες τις πίστες από την αρχή, να μαζέψει XP, να κάνει level-up και, που ξέρεις, μπορεί και να το τερματίσεις κάποια φορά και να δεις το ending του παιχνιδιού το ωραίο, μονιμάς ή αορίστου, με ζωή αρχοντική, δίχως άγχος, σφραγιδοκράτορας και αυτοκράτορας, πίσω από γυάλινο γκισέ.

Ουπς, μάλλον πάλι τα Ημισκούμπρια μου ήρθαν στο μυαλό.

Ας επανέλθω λοιπόν κι ας ευχηθώ σε όσες και όσους δεινοπάθησαν μαζί μου στο παιχνίδι αυτό, καλή επιτυχία και καλά αποτελέσματα.

Κυρίως όμως, μην πτοείστε, μην ξενερώνετε, ακόμα κι αν δείτε το game over, γιατί η ζωή μας δεν αρχίζει και δεν τελειώνει με κανέναν ΑΣΕΠ!

*Εκτός από επίδοξος δημόσιος υπάλληλος, ο γράφων είναι και gamer.