Τα αποτελέσματα της απογραφής πληθυσμού για το 2021 που βρίσκεται σε εξέλιξη αυτή τη στιγμή, δεν μπορώ να τα γνωρίζω. Αυτό όμως το οποίο ξέρω είναι ότι, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, τη στιγμή κατά την οποία ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης απηύθυνε χθες άλλο ένα διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό, οι νεκροί από τον κορονοϊό στη χώρα μας ήταν 17.012. Μιας λοιπόν και η τύχη τα έφερε έτσι ώστε περίπου την ίδια εποχή που ξεσπούσε η πανδημία να αρχίζω κι εγώ να εργάζομαι στην Αμφιλοχία, δεν μπορούσα να μην παρατηρήσω πόσο σημαδιακά κοντά ο αριθμός αυτός είναι στο 17.056, τον πληθυσμό δηλαδή του καλλικρατικού Δήμου Αμφιλοχίας, σύμφωνα με την προηγούμενη απογραφή του 2011. Με άλλα λόγια αν θέλετε, από την πανδημία του κορονοϊού στην Ελλάδα, έχει χαθεί μέχρι στιγμής πληθυσμός που αντιστοιχεί σε αυτόν ενός Δήμου όπως η Αμφιλοχία…
Από τα πρώτα καταγεγραμμένα κρούσματα, στις 26 Φεβρουαρίου 2020 και τον πρώτο νεκρό στις 12 Μαρτίου, από το πρώτο lockdown δέκα μέρες αργότερα, από την εποχή που είχαμε τα μαύρα «ρεκόρ» των 100 νεκρών ημερησίως, από τότε που φτάσαμε τα 1000 κρούσματα την ημέρα και τα ξεπεράσαμε, δύο… πέντε… σχεδόν οκτώ φορές, είμαστε μια «Αμφιλοχία» λιγότεροι.
Κάτι παραπάνω από ενάμιση χρόνο από τότε που η νέα ασθένεια μπήκε ξαφνικά και βίαια στη ζωή μας, μετά από τρία lockdown κι άλλα τόσα «κύματα» έξαρσης της νόσου, μια ντουζίνα πρωθυπουργικά διαγγέλματα, άπειρες καθημερινές ενημερώσεις, άρθρα, τηλε-παράθυρα, εκπομπές, καμπάνιες, διαφημίσεις, διατάγματα, ΦΕΚ, ΚΥΑ, κι έναν συρφετό ειδικών και «ειδικών», έχουμε μειωθεί κατά 17.012 εξαιτίας του κορονοϊού και μόνο.
Την ίδια στιγμή, παρακολουθούμε μια κυβέρνηση δίχως βηματισμό, να αντιγράφει ξενόφερτες πολιτικές δίχως καμία επαφή με τη δική μας πραγματικότητα, μια αντιπολίτευση σε εμφανή αμηχανία, μια επιστημονική κοινότητα που αδυνατεί να γίνει πειστική, εκφράζοντας συνεχώς θεωρίες και προβλέψεις που σήμερα χαρίζουν διασημότητα κι αύριο διαψεύδονται, επιστήμονες που νομίζουν ότι έγιναν πολιτικοί, πολιτικούς που νομίζουν ότι έγιναν επιστήμονες, καριέρες και συμφέροντα να εκτοξεύονται, ολόκληρους επαγγελματικούς κλάδους και ζωές να καταποντίζονται, και τον ελληνικό λαό, τον περήφανο αλλά πάντα επιρρεπή σε κάθε λαϊκισμό, καχυποψία και θεωρία συνομωσίας, να είναι διχασμένος για άλλη μια φορά, τώρα ανάμεσα σε «προσεκτικούς» και «μη», σε «μπολιασμένους» και «ψέκες», που αρέσκονται στο να κουνούν το δάκτυλο προς κάθε κατεύθυνση εκτοξεύοντας εκατέρωθεν κατάρες, λες και οι 17.012 νεκροί είναι απλά μια στατιστική, ένα νούμερο δίχως καμία σημασία.
Και μετά από όλα αυτά, και παρ’ όλα αυτά, περιμένω. Περιμένω ότι κάποια στιγμή θα ταρακουνηθούμε, θα πρυτανεύσει η λογική, το αίσθημα αλληλεγγύης, το περίφημο «ελληνικό φιλότιμο», και θα λάβουμε μια περισσότερο υπεύθυνη στάση, απέναντι στον εαυτό μας πρώτα απ’ όλα, στους οικείους μας και στους συνανθρώπους μας στη συνέχεια. Ότι θα παραμερίσουμε τον φόβο και θα κοιτάξουμε την αλήθεια και τα δεδομένα κατάματα. Ότι θα σταματήσουμε να αποδεχόμαστε να συνεχίζουν να χάνονται έτσι τόσες ζωές καθημερινά, ότι αυτή τη μία λύση που έχουμε στη διάθεσή μας, το εμβόλιο, το όποιο εμβόλιο, λύση έστω μεσοβέζικη, έστω με τα πολλά «ναι μεν αλλά», δεν θα την αφήσουμε ανεκμετάλλευτη, για χάρη των φοβιών που ο καθένας μας κουβαλά μέσα του. Το έχουμε χρέος, όχι απέναντι στους 17.012 νεκρούς που έφυγαν για πάντα, αλλά στους ζώντες, εκείνους που δεν μπορούν, που αδυνατούν να προστατεύσουν εαυτόν.
Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, κάποιοι Δήμοι, ιδίως κάποιοι από τους μικρότερους, διενεργούν ενημερωτικές εκστρατείες προσπαθώντας να πείσουν τον κόσμο να απογραφεί, ευελπιστώντας στη διατήρηση ή ακόμη και αύξηση του πληθυσμού τους, πράγμα που μπορεί και να σημάνει μια ίσως ευνοϊκότερη χρηματοδότηση έργων και υποδομών, που θα επιτρέψει έναν καλύτερο και ρεαλιστικότερο προγραμματισμό για το μέλλον. Με όση επιμονή, ειλικρίνεια και διάθεση συνεργασίας όμως κι αν απογραφούμε, έχουμε ήδη χάσει μια «Αμφιλοχία».
Δεν μπορώ να ξέρω πως θα εξελιχθεί η πανδημία, ούτε μέχρι πότε θα μας ταλαιπωρούν μέτρα, περιορισμοί, διατάξεις και διχόνοιες. Για να είμαστε ειλικρινείς, νομίζω κανένας δεν μπορεί πραγματικά να γνωρίζει. Ξέρω όμως ότι μέχρι χθες οι νεκροί από τον COVID-19 στην Ελλάδα ήταν 17.012. Μέχρι σήμερα, θα έχουν προστεθεί κι άλλοι. Μια μικρή γειτονιά ή μια πολυκατοικία μπορεί να έχει κιόλας χαθεί. Εάν συνεχίσουμε έτσι, ο αριθμός αυτός θα συνεχίσει να ανεβαίνει. Μετά από μερικές μέρες, μπορεί να έχει χαθεί ένα χωριό. Αργότερα, ίσως μια κωμόπολη. Και έπεται συνέχεια.
Όταν κάποια στιγμή η Ελληνική Στατιστική Αρχή θα ανακοινώσει τα αποτελέσματα της απογραφής, ξέρω ότι σίγουρα θα μας λείπει μια «Αμφιλοχία». Ας αναλογιστούμε λίγο τι σημαίνει αυτό. Ας είναι αυτή η τελευταία μας απώλεια.
